پیام های عاشورا صفحه 141

سرشارش می ستاید، هم به بلای نیکویش: «سابِغُ النِعْمَهِ حَسَنُ الْبَلاءِ»(1)

همچنین روز عاشورا، هنگام آخرین وداع با اهل بیت خویش، ضمن آنکه آنان را آمادۀ تحمّل بلا و رنج می سازد (اسْتَعِدُّوا لِلْبَلاءِ)، فرجام خوشی برایشان بازگو می کند و می فرماید: خداوند، دشمنانتان را با انواع بلاها عذاب می کند، ولی به شما در مقابل این بلا و به عوض آن، انواع نعمت ها و کرامت ها می بخشد؛ پس شکوه نکنید و چیزی بر زبان نیاورید که ارزش شما را بکاهد «وَ یُعَوِّضُکُمْ عَنْ هذِهِ الْبَلیَّهِ انْواعَ النِّعَمِ وَ الْکَرامَهِ فَلاتَشْکُوا وَ لاتَقُولُوا بِاَلْسِنَتِکُمْ مایَنْقُصُ قَدْرَکُمْ»(2)

صاحبان همت های بلند و عشق های پاک به مبدأ و معاد، از بلای الهی باروی خوش استقبال می کنند و این گرفتاری را به حساب خدا می گذارند و از او انتظار پاداش دارند.

یاد خدا

ذکر و یاد خدا، در همۀ مراتب و مراحلش، امری پسندیده و مورد تأکید اسلام است. در آیات قرآن توصیه به یاد فراوان خدا شده است.

(اذْکُرُوا اللّهَ ذِکْراً کَثیٖراً).(3)

یاد، که یک مرتبۀ بلند عرفانی است، آن است که انسان پیوسته خدا را در یاد داشته باشد و او را حاضر و ناظر بر خویش ببیند و در تنهاترین

1- (1) - مقتل الحسین، مقرّم، ص 357.
2- (2) - موسوعه کلمات الامام الحسین، ص 491.
3- (3) - احزاب، آیۀ 41؛ جمعه، آیۀ 10.