پیام های عاشورا صفحه 146

جان است، هم سدّی در برابر رخنۀ شیطان به قلعۀ دل و سلطۀ هوای نفس بر اراده و نیّت و عمل انسان.

فداشدن در راه خدا

برای انسان های موحّد، چیزی بالاتر از آن نیست که نعمت وجود را در راه رضای معبود، به کار گیرند و در راه خدا خرج شوند و فدا گردند.

آمادگی برای «فدا شدن»، نشانۀ صدق انسان در راه محبّت خدا است.

خدا مشتری جان ها ومال هاست و در برابر آن بهشت می دهد.(1) اولیای خدا در برابر پروردگار، برای خود هیچ شأنی قائل نیستند و اگر دین الهی نیازمند مال و جان و حتّی آبروی آنان باشد، از نثار آن مضایقه ای ندارند.

عزّت و عظمت و ارزش دین، تاحدّی است که برای بقای آن، عزیزترین انسان های پاک و حجّت های الهی فدا می شوند و این فدا شدن را ادای حقّ الهی می شمارند.

دین خدا عزیزتر است از وجود مااین دست و پا و چشم و سر و جان فدای دوست

در دوره ای که دین خدا در معرض زوال بود و جهالت و غفلت مردم زمینۀ این اضمحلال مکتب شده بود، امام حسین علیه السلام حاضر شد برای بیداری و آگاهی مردم قربانی شود. در زیارت اربعین می خوانیم:

«وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالهِ وَ حیْرَهِ الضّلاله»(2)

او خون خویش را در راه تو نثار کرد، تا بندگانت را از نادانی و سرگشتگی گمراهی نجات دهد.