پیام های عاشورا صفحه 151

ضمن خطبه ای بیان فرمود،(1) هم واپسین کلماتی بود که در قتلگاه از حنجر خونین آن امام شنیده شد که: «اِلهیٖ رِضیً بِقَضائِکَ». خواهر خویش را نیز به تسلیم و رضا دعوت می کرد «اِرْضیٖ بِقَضاءِ اللّهِ» تا پس از شهادتش بی تابی و نارضایی از خود نشان ندهد. وقتی هم که می خواست از مدینه خارج شود، هنگام وداع با قبر رسول خدا از خداوند طلب کرد که آنچه که رضای تو است، برایم انتخاب کن: «اَسْئَلُکَ... ما اخْتَرْتَ مِنْ امْرٖی هذا ما هُوَ لَکَ رِضیً»(2).

این روحیۀ معنوی در سایر عاشوراییان هم بود. حضرت مسلم بن عقیل در کوفه وقتی گرفتارشد، باز دم از رضای الهی می زد و به داوری خدا راضی بود و در هر حال، خدا را حمد می گفت.(3)

سیدالشهدا علیه السلام وقتی به کربلا می رفت، به سرانجام و سرنوشت ماجرا راضی بود، هرچه را که خدا مقدّر کرده باشد برای خود «خیر» می دید و می فرمود:

چه کشته شویم، چه پیروز گردیم، آنچه را خدا بر ایمان مقدّر کرده باشد، آن را خیر می بینیم.»(4)

رضای عبد از خدا و رضای خدا از عبد، اوج این کمال است؛ پسند دو جانبه و رضای از هر دو سو. در متون زیارتنامه هم به این مقام و مرتبۀ

1- (1) - موسوعه کلمات الامام الحسین، ص 328.
2- (2) - همان، ص 287.
3- (3) - وقعه الطّف، ص 139.
4- (4) - انّی لأرْجوُ انْ یکونَ خیراً ما ارادَ اللّهُ بنا، قُتِلْنا أمْ ظَفرنا (اعیان الشیعه، ج 1، ص 597).