پیام های عاشورا صفحه 152

شهدای کربلا اشاره و ارج نهاده شده است.

در زیارتنامۀ حضرت مسلم است: شهادت می دهم که تو اقامۀ نماز و زکات کردی و جهاد کرده به شهادت رسیدی در حالی که خداوندت از تو راضی بود «لَقَیْتَ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّوَ هُوَ عَنْکَ راضٍ»(1). در زیارتنامۀ هانی می خوانیم که جان خویش را در راه رضای الهی فدا کردی (بَذَلْتَ نَفْسَکَ فیٖ ذاتِ اللّهِ وَ مَرضاتِه)(2). در همین متن، به رضایت خدا از او هم اشاره شده است.

اینکه یک انسان به مقامی برسد که خشم و رضای او خشم و رضای خدا باشد، مقام والاتری است. سید الشهدا علیه السلام، با این وصف در زیارت مطرح شده است:

«یا مَنْ رِضاهُ مِنْ رِضَی الرّحْمانِ و سَخَطُه مِنْ سَخَطِ الرّحْمانِ»(3).

خاندان او نیز چنین بودند و پیشامدهای ناگوار کربلا را به حساب خدا گذاشته به امید اجر او، آن ها را تحمّل می کردند و همه را «زیبا» می دیدند.

این کلام حضرت زینب است که وقتی در مجلس ابن زیاد در کوفه، والی مغرور با طعنه خطاب به آن بانوی قهرمان گفت: کار خدا را با برادر و خاندانت چگونه دیدی؟ زینب کبری علیها السلام پاسخ داد: جز زیبا چیزی ندیدم:

«ما رَأَیْتُ الاّ جَمیٖلاً»(4) و این سخن به شدّت والی کوفه را عصبانی ساخت.

کار برای رضای خدا و داشتن مرتبۀ «رضا»، سرمایۀ عظیمی است که هم وجدان انسان ها را همواره آرام و خرسند می سازد، هم امید آفرین و حرکت زا است و هم ایجاد انگیزۀ قوی می کند. ملّت ایران در سال های

1- (1) - مفاتیح الجنان، زیارت حضرت مسلم، ص 402.
2- (2) - همان، ص 403.
3- (3) - همان، زیارت مطلقۀ امام حسین علیه السلام، ص 426 (زیارت ششم).
4- (4) - بحار الأنوار، ج 45، ص 116.