پیام های عاشورا صفحه 260

احیاگری

در بسیاری از نهضت ها، پس از مدتی که از دوران آغازین آن می گذرد و کسانی به ناروا بر مسند قدرت و ریاست تکیه می زنند، هدف های نخستین و ارزشهای متعالی که در شعارهای نهضت مطرح می شده، کمرنگ می شود، یا فراموش می گردد. آنچه از دین نیست (بدعت) وارد دین می شود و آنچه از پایه های اصلی و اوّلیۀ انقلابِ دینی و مکتبی است، از یاد می رود و رویّه هایی مغایر با سنت های نخستین رایج می شود و قانون و حکم الهی نقض می شود.

مردم نیز به تدریج، به این انحراف ها و بدعت ها خو می گیرند و عکس العمل چندانی از خود نشان نمی دهند. گاهی از شعائر و برنامه ها و سنّت ها، اسکلتی بی روح و تشریفاتی ظاهری بر جای می ماند که چندان اثرگذار هم نیست.

در چنین موقعیّت هایی، دلسوزان آن نهضت یا وارثان آن مکتب و دین، برای احیای مجدّد پیام ها و محتواها و دعوت ها و هدف های آغازین، دست به کار می شوند، تا جامعۀ خفته را بیدار کنند و به اصول مکتب و بایدهای دین توجّه دهند. این کار، گاهی با فدا شدن و بذل مال و جان همراه است و احیاگران سنّت های دینی باید خود را فدا کند تا جامعه بیدار و دین احیا شود.

نهضت کربلا هم یک حرکت احیاگرانه نسبت به اساس دین و احکام اللّه بود. در مطالعۀ سخنان امام حسین علیه السلام، تکیۀ فراوانی روی احیای دین