پیام های عاشورا صفحه 270

اُحِبُّ الصَّلاهَ لَهُ وَ تَلاوَهَ کِتابِهِ وَ کَثْرَهَ الدُّعاءِ وَالْإِسْتِغْفارَ.»(1)

به نقل تواریخ، شب عاشورا از خیمۀ اصحاب امام حسین علیه السلام، آوای مناجات و زمزمۀ دعا و تلاوت به گوش می رسید.

روز عاشورا پس از نماز صبح، با یاران سخن گفت و آمادۀ نبرد شدند.

ظهر عاشورا وقتی ابوثمامۀ وقت نماز را به یاد او آورد، حضرت فرمود:

نماز را به یاد آوردی! خداوند تو را از نمازگزاران و ذاکران قرار دهد. آری اینک اوّلِ وقتِ نماز است.... از اینان بخواهید تا دست از جنگ بردارند تا نماز بگزاریم.(2)

سعید بن عبدالله حنفی نیز هنگام نماز امام، جلوی او ایستاد و همۀ تیرهای دشمن را که به سوی امام می آمد به جان خرید تا آنجا که نماز امام پایان یافت و او غرق در خون، اوّلین شهید نماز در جبهۀ کربلا شد.(3)

عشق به نماز، در دریای روح پیروان راستین ابا عبداللّه الحسین علیه السلام موج می زد. عبدالله بن عفیف ازدی که در کوفه می زیست و در مسجد کوفه آن اعتراض تند را علیه ابن زیاد، نسبت به کشتن امام حسین علیه السلام کرد و در نهایت هم در راه این دفاع، به شهادت رسید، به نقل مورّخان پیوسته در مسجد بزرگ کوفه بود و تا شب نماز می خواند.(4)

اگر امام حسین علیه السلام را احیاگر فرهنگ نماز راستین بدانیم - آن گونه که در زیارتنامه های آن حضرت آمده است - سخنی بجاست. امام، هم

1- (1) - ارشاد، شیخ مفید، ج 2، ص 91.
2- (2) - اعیان الشیعه، ج 1، ص 606.
3- (3) - وقعه الطّف، ص 232.
4- (4) - همان، ص 266.