وصال خویشان: چشم اندازی به صله رحم در آیات و روایات صفحه 36

عشیره کاسته شده، ولی او خود را از یاری دست های بسیاری محروم کرده است. [پس] هر کس با اطرافیان خود به مدارا رفتار کند، همواره دوستی و مودت آنان را نصیب خود ساخته است.(1)

ه_) رسیدگی به خویشاوند

همچنین در خطبه دیگری، از ثروتمندان می خواهد که خویشان مستمند خود را دریابند و به فقیران، قرض داران، نیازمندان و گرفتاران رسیدگی کنند. ایشان می فرماید:

کسی که خدا به او مال و خواسته ای ارزانی داشته است، باید به خویشاوندان رسیدگی کند و مهمانی های نیکو دهد و گرفتاران را از بند برهاند و به فقیران و وام داران قرضی بدهد تا ثوابی حاصل کند. پس خود شکیبایی ورزد و حقوقی را که به گردن دارد، ادا کند و با سختی ها بسازد. دست یافتن به این خصلت ها، در دنیا سبب شرف و بزرگی و درک فضیلت های آخرت می شود، اگر خدا بخواهد.(2)

و) پیش تازی در صله رحم

امام علی علیه السلام همواره در کارهای خیر پیش تاز بود. ایشان می فرماید:

ای مردم! به خدا سوگند، من هرگز کسی را به هیچ طاعتی برنینگیختم، مگر آنکه خود بر آن کار پیش تاز بودم و شما را از هیچ گناهی نهی نکردم، مگر آنکه پیش از شما، خویشتن را از آن بازداشتم.(3)

نخستین پیشوای شیعیان در صله رحم نیز پیشرو بود، چنان که خود می فرماید: «لَنْ یُسْرِعَ أَحَدٌ قَبْلِی إِلی دَعْوَهِ حَقٍّ وَ صِلَهِ رَحِمٍ؛ در پذیرش دعوت حق و

1- نهج البلاغه، خطبه 23.
2- همان، خطبه 142.
3- بحارالانوار، ج 34، ص 217.