سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 267

و یَنشَأَ بَینَهُما لَحمٌ جَدیدٌ؛ أَن تُذیِقَ الجِسمَ اَلَمَ الطّاعَهِ کَما أَذَقتَهُ حَلاوَهَ المَعصِیَهِ فَعِندَ ذلکَ تَقُول اَستغفِرُ اللّهَ ...»؛

«... که حقوق مردمان را بپردازی تا اینکه خدا را پاک دیدار نمایی و پیامدی از آن برگردنت نباشد ...؛ که گوشتی را که از حرام بر جسمت روییده با اندوهها آب کنی؛ به گونه ای که پوست به استخوانت بچسبد و گوشت تازه میان آن دو بروید؛ این که به جسمت سختی طاعت رابچشانی، همان گونه که شیرینی معصیت را به آن چشانده ای و هرگاه این شرایط را به جا آوردی استغفرالله بگو ...».(1)

بنابراین، شرط توبه از گناه حرام خواری آن است که انسان افزون بر اینکه باید از صمیم قلب از گناه خود اظهار پشیمانی نماید می باید تمام اموال حرامی را که در بین اموال او وجود دارد (اعم از حقوق خدا و مردم) از اموالش خارج نماید و خون و گوشتی را که از حرام بر تن او روییده ذوب نماید؛ لذا گناه خوردن مال حرام از دیگر گناهان شدیدتر است؛ ضمن اینکه چنین گناهی آثار و عواقب دیگری نیز در دنیا و آخرت دارد که عمده ترین این پیامدها به شرح ذیل است:

1. هزینه کردن مال در راه باطل:

مالی که از راه باطل و حرام به دست آید، بیشتر در راه باطل و حرام مصرف خواهد شد و به قول معروف، باد آورده را باد می برد.

امام صادق علیه السلام فرمود:

«مَن یکتَسِب مالاً مِن غَیرِ حِلِّهِ یَصرِفهُ فِی غَیرِ حَقِّهِ»؛

«هرکس مالی را از راه حرام به دست آورد آن را در راهی

که حق آن نیست مصرف خواهد کرد».(2)

این قاعده ای کلی و سنتی الهی است که خداوند برای کسانی که از راه حرام اموالی را بدست می آورند زمینه ای پیش می آورد که همان پول یا چند برابر آن را