سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 276

زشتی شراب را به مسلمانان گوشزد نمود:

«و مِن ثَمَرتِ النَّخیلِ والاَعن-بِ تَتَّخِذونَ مِنهُ سَکَرًا و رِزق-ًا حَسَن-ًا»؛

«از میوه های درخت خرما و انگور، مسکرات و روزیهای پاکیزه و نیکو فراهم می کنید».(1)

در این آیه، خداوند مسکرات را در مقابل «رزق حسن» قرار داد و با این بیان به مسلمانان فهماند که مسکرات از روزیهای پاک و نیکو شمرده نمی شود.

پس از مدتی آیه 219 سوره بقره نازل شد:

«یَسئ-لونَکَ عَنِ الخَمرِ والمَیسِرِ قُل فیهِما اِثمٌ کَبیرٌ ومَن-فِعُ لِلنّاسِ واِثمُهُما اَکبَرُ مِن نَفعِهِما»؛

«درباره شراب و قمار از تو سؤال می کنند، بگو: در آنها گناه بزرگی است و منافعی (از نظر مادی) برای مردم دارند، ولی گناه و مضرات آن بیشتر است».(2)

در این آیه خداوند با لحنی آرام و مؤثر، به مسلمانان خطاب می کند که شراب و قمار هم منفعت مادی و دنیوی دارد؛ چون از راه خرید و فروش آن برخی سودهایی می برند و هم مضرات و مفاسدی دارد؛ اما به آنان گوشزد می کند که مضرات و مفاسد شراب بیشتر از منافع آن است و آنان باید فکر و خرد خود را به کار بندند و آن کاری را که نفع بیشتر و ضرر کمتری دارد برگزینند. سپس در مرحله سوم برای برحذر داشتن مردم از این آلودگی، محدودیتهای زمانی در نوشیدن شراب را تعیین می کند و آنان را از نوشیدن آن قبل از نماز منع می کند؛

«یاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لا تَقرَبوا الصَّلوهَ واَنتُم سُک-ری حَتّی تَعلَموا ما تَقولونَ»؛

«ای کسانی که ایمان آورده اید، در حال مستی به نماز نزدیک نشوید تا بدانید چه می گویید».(3)

نهی از خواندن نماز در حالت مستی باعث شد که عملاً کسی نتواند به شراب خواری روی آورد؛ زیرا اوقات پنج گانه نماز بسیار نزدیک به هم بود و اگر کسی صبح یا عصر شراب می خورد آثار آن تا موقع نماز باقی می ماند و این

1- . نحل 16 / 67.
2- . بقره 2 219.
3- . نساء 4 43.