سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 322

کرد. آنها فاسق و گناهکاراند».(1)

خودفراموشی از بلاهای بسیار بزرگی است که گاه خدا انسان را به آن دچار می کند. کسی که خود را فراموش کرد، در اندیشه نجات خود نخواهد بود. او به این فکر نمی افتد که چرا خدا او را به این جهان آورده و چرا زندگی می کند و سرنوشت و آینده او چه خواهد شد. به این فکر نیست که چه دردهایی در وجودش قرار دارد و گناه و معصیت، چه زخمهایی بر روح او وارد می کند. چنین فردی به طور کلی خود را فراموش کرده و از خود غافل است و به جای آنکه به فکر سرنوشت و آینده اش باشد، غرق در مادیات و افکار پوچ و پست دنیایی می شود و هنگامی چشم خود را می گشاید که زمان از دست او رفته و مرگ، جان او را از تن خاکی اش خارج کرده است. این جاست که مانند بسیاری از گناهکاران، از خدادرخواست می کند که خدایا! مرا دوباره به دنیا برگردان تا کارهای صالحی را که ترک کرده بودم، انجام دهم؛ ولی این تقاضایی است که هرگز به آن پاسخ مثبتی داده نخواهد شد.

6. آمرزش و پاداش بزرگ خداوند:

پاداش کسانی که خدا را بسیار یاد می کنند، آمرزش گناهان، رستگاری و اجر عظیمی است که جز خداوند متعال، کسی از آن آگاه نیست.

قرآن کریم در این باره می فرماید:

«اِنَّ ... الذّاکِرینَ اللّهَ کَثیرًا والذّاکِرتِ اَعَدَّ اللّهُ لَهُم مَغفِرَهً و اَجرًا عَظیم-ا»؛

«همانا مردان و زنانی که بسیار ذکر خدا می گویند، خداوند برای آنان مغفرت و پاداش عظیمی فراهم ساخته است».(2)

در روایتی نیز از امام صادق یا امام باقر علیهماالسلام نقل شده است که فرمودند: