سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 324

یاد خدا و ذکر لفظی، از چنان اهمیّتی برخورداراست که حتی در پست ترین مکانها و حیوانی ترین حالات همچون مکان تخلی و هنگام مجامعت نیز مؤمنان به گفتن برخی اذکار خاص سفارش شده اند.(1)

بر این اساس، انسان باید از تمام فرصتها و لحظه های زندگی برای ترقی معنوی و ارتباط با خدا و کسب درجات و مقامات آخرتی استفاده کند.

در روایتی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم نقل شده است:

«ما مِن ساعَهٍ تَمُرُّ بِابِنِ آدَمَ لَم یَذکُرِ اللّهَ فیِها اِلاّ حَسِرَ عَلَیها یَومَ القِیامَهِ»؛

«هیچ ساعتی نیست که بر فرزند آدم بگذرد و در آن ذکری نگفته باشد، جز اینکه در روز قیامت بر آن حسرت

می خورد».(2)

یکی از نامهای روز قیامت «یوم الحسره» است؛ یعنی روزی که بسیاری از انسانها و حتی انسانهای مؤمن و نیکوکار در آن روز حسرت می خورند؛ گناهکاران بدان جهت حسرت می خورند که چرا عمل نیکی انجام نداده اند و نیکوکاران به آن دلیل حسرت می خورند که چرا اعمال خیر بیشتری انجام نداده اند و چرا از تمام لحظه های عمرشان برای آخرت خود استفاده نکرده اند. با این وجود اگر بخواهیم از افرادی که در آن روز حسرت می خورند نباشیم باید امروز به فکر آن روز باشیم و یکی از اعمال و عباداتی که می تواند از حسرت انسان در قیامت جلوگیری نماید به یاد خدا بودن و گفتن ذکر است. اذکاری که در روایات به گفتن آنها توصیه شده، فراوان است؛ ولی به برخی از آنها که سفارش بیشتری شده اشاره می کنیم:

1. «تسبیحات حضرت زهرا» (ع)

در مورد تسبیح حضرت زهرا ÷ که چه اذکاری است، چند روایت وجود