سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 345

خوف و رجاء حقیقی.

قرآن کریم در این باره می فرماید:

«فَمَن کانَ یَرجوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلیَعمَل عَمَلاً صلِحًا»؛ «پس هرکس به لقای پروردگارش امید دارد، باید عمل

صالح انجام دهد».(1)

امام صادق علیه السلام نیز در روایتی می فرماید:

«مَن عَلِمَ أنَّ اللّهَ یَراهُ و یَسمَعُ ما یَقُولُ و یَفعَلُهُ و یَعلَمُ ما یَعمَلُهُ مِن خَیرٍ اَو شَرٍّ فَیَحجُزُهُ ذلکَ عَنِ القَبیحِ مِنَ الاَعمالِ فَذلِکَ «الَّذی خافَ مَقامَ رَبِّهِ...»؛

«کسی که می داند خدا او را می بیند و آنچه را می گوید می شنود و آنچه از عمل خیر یا شر انجام می دهد آگاه است و این حالت او را از اعمال قبیح و گناه باز می دارد؛ او کسی است که از خداوند خوف دارد...»(2)

در روایتی دیگر فرمود:

«لا یَکونُ المُؤمِنُ مُؤمِنا حَتّی یَکونَ خائِفا راجِیا، و لا یَکُونُ خائِفا راجِیا حَتّی یَکونَ عامِلاً لِما یَخافُ و یَرجُو مؤمن»؛

«مؤمن واقعی نخواهد بود مگر اینکه ترسان وامیدوار باشد و ترسان وامیدوار نخواهد بود مگر اینکه به آنچه از آن می ترسد یا امیدوار است، عمل نماید».(3)

همچنین به آن حضرت عرض کردند:

«قَومٌ یَعمَلُونَ بِالمَعاصِی و یَقولُونَ: نَرجُوا، فَلا یَزالُونَ کَذلکَ حَتّی یَأتِیَهُمُ المَوتُ. فَقالَ: هؤلاءِ قَومٌ یَتَرَجَّحُونَ فِی الاَمانِیِّ. کَذَبُوا، لَیسُوا بِراجینَ. إِنَّ مَن رَجا شَیئا طَلَبَهُ و مَن خافَ مِن شَیی ءٍ هَرَبَ مِنهُ»؛

«گروهی هستند که گناه می کنند و می گویند: امیداوریم و پیوسته چنین اند تا مرگ آنان فرا می رسد. امام علیه السلام فرمود:

آنان قومی اند که به آرزوهای بی جا متمایل شده اند، آنان دروغ می گویند که امیدوارند، آنان امیدوار نیستند. کسی که امید به چیزی دارد آن را طلب می کند و کسی که از چیزی می ترسد از آن فرار می کند».(4)

1- . کهف 18 110.
2- . بحارالانوار، ج 67، ص 364.
3- . الکافی، ج 2، ص 71.
4- . وسائل الشیعه، ج 15، ص 216.