سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 365

حضرت امام زین العابدین علیه السلام عرض می کند:

«فَهُما اَوجَبُ حَقّا عَلَیَّ و اَقدَمُ اِحسانا اِلَیَّ واَعظَمُ مِنَّهً لَدَیَّ مِن أَن أُقاصَّهُما بِعَدلٍ او اُجازِیَهُما عَلی مِثلٍ، أَینَ اِذا یا اِلهی، طُولُ شُغلِهِما بِتَربِیَتی و أَینَ شِدَّهُ تَعَبِهِما فِی حِراسَتیِ و أَینَ إِقتارُهُما عَلی أَنفُسِهِما للِتَّوسِعَهِ عَلَیَّ»؛

«خدایا! آنها آن قدر بر من حق دارند و به من احسان کرده اند و بر من منت نهاده اند که من به خود اجازه نمی دهم کوتاهی های آنها را با عدالت قصاص و جبران نمایم یا مانند آنچه نموده اند رفتار کنم. ای خدای من! اگر من این گونه عمل کنم اشتغال طولانی آنان به من چه می شود؟ رنج و سختی آنان در حراست از من چه می شود؟ تنگی و سخت گرفتن بر خود برای آسایش من چه می شود؟».

از بخش های این دعای شریف استفاده می شود که والدین بر فرزند حقوقی دارند و فرزند هم بر والدین حقوقی دارد؛ لیکن اگر آنها در ادای حقوق خود نسبت به فرزند کوتاهی کرده باشند فرزند نباید به خود اجازه دهد تا با عدالت با آنان رفتار و کوتاهی آنان را قصاص نماید؛ بلکه این جا، جای عفو وگذشت است؛ جای بخشش و احسان است؛ اگر آنان در قید حیات اند هرگز بر آنان خرده نگیرد و موجبات رنجش آنان را فراهم نسازد و اگر از دنیا رفته اند آنها را بخشیده و از خداوند برای آنها طلب مغفرت نماید؛ چرا که پدر و مادر، همواره خود را در مضیقه قرار داده اند تا موجبات آسایش و رفاه فرزند را فراهم سازند. حضرت در پایان دعا عرض می کند:

«اَللّهُمَ لا تُنسِنی ذِکرَهُما فِی أَدبارِ صَلاتِی و فِی إِنیً مِن آناءِ لَیلِی و فِی کُلِّ ساعَهٍ مِن ساعاتِ نَهارِی، اَللّهُمَّ صَلِّ علی مُحمَّدٍ و آلِهِ وَاغفِرلِی بِدُعائِی لَهُما، وَاغفِر لَهُما بِبِرِّهُما بِی مَغفِرَهً حَتما وَارضَ عَنهُما بِشَفاعَتِی لَهُما رِضیً عَزما و بَلِّغهُما بِالکَرامَهِ مَواطِنَ السَّلامَهِ»؛

«خداوندا! چنان کن که من در پایان هر نماز و در دل شب و در هر ساعتی از ساعات شب و روز پدر و مادرم را فراموش نکنم، خدایا! بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا به سبب دعایی که برای والدینم می کنم بیامرز و آنان را به سبب نیکی آنها به من مورد عفو قرار ده و به سبب