سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 395

صدقه دادن پاداش بیشتری دارد؛ زیرا هم عمل انسان از ریا و خود نمایی مصون می ماند و هم حرمت و آبروی شخص نیازمند محفوظ می ماند.

قرآن کریم در این مورد می فرماید:

«اِن تُبدوا الصَّدَقتِ فَنِعِمّا هِیَ واِن تُخفوها وتُؤتوهَا الفُقَراءَ فَهُوَ خَیرٌ لَکُم ویُکَفِّرُ عَنکُم مِن سَیِّئٰتِکُم واللّهُ بِما تَعمَلونَ خَبیر»؛

«اگر آشکارا انفاق نمایید خوب است؛ امّا اگر آنها را به صورت مخفیانه بدهید برای شما بهتر است و گناهان شما را می پوشاند و خداوند از آنچه انجام می دهید، آگاه است».(1)

امام صادق علیه السلام نیز فرمود:

«الزَّکاهُ المَفرُوضَهُ تُخرَجُ عَلانِیَّهً و تُدفَعُ عَلانِیَّهً و غَیرُ الزَّکاهِ اِن دَفَعتَهُ سِرّا فَهُوَ أَفضَلُ»؛

«زکات واجب را به طور آشکار از مال جدا کنید و به طور علنی انفاق کنید؛ اما انفاقهای مستحب - اگر مخفی باشد - بهتر است».(2)

البته در مواردی که انسان از ریا محفوظ است و به آبروی فقیر نیز لطمه ای وارد نمی شود، انسان می تواند انفاق خود را آشکارا بدهد؛ زیرا دیگران به این عمل تشویق می شوند؛ اما چون انفاق حساس است و کمتر فردی پیدا می شود که از ریا و خودنمایی در امان باشد، بهتر است که صدقات پنهانی باشد؛ افزون بر اینکه اهل بیت علیهم السلام - که خود از هر گناه و آلودگی معصوم بوده اند و هیچ گونه شائبه ریا و خودنمایی در آنهاوجود نداشت - در بسیاری از موارد، انفاقهای خود را در خفا به فقیر می دادند.

به یک نمونه از انفاقهای آنان توجه کنید:

امام صادق (ع) و انفاق پنهانی

«معلی ابن خنیس» می گوید: «امام صادق علیه السلام در شبی بارانی از منزل خارج