سیمای شیعه از نگاه اهل بیت علیهم السلام صفحه 396

شد و به طرف «ظُلّه» بنی ساعده(1) رفت. من آهسته درپی ایشان روان شدم. در میان راه چیزی از ایشان بر زمین افتاد. حضرت نشسته و با خود می گفت: خداوندا! گمشده ما را به ما برگردان. آنگاه پیش رفتم و سلام کردم. حضرت فرمود: معلی تو هستی؟ عرض کردم: آری! فدایت شوم! حضرت فرمود: جستجو کن. هرچه پیدا کردی به من بده. من روی زمین دست کشیدم. متوجه شدم نان زیادی پراکند شده است. هر چه پیدا کردم به آن حضرت دادم. دیدم انبان بزرگی پر از نان است و آن قدر سنگین بود که برداشتنش برای من دشوار می نمود. عرض کردم: اجازه بدهید من بردارم. حضرت فرمود: من

سزاوارتر به برداشتن آن هستم. ولی بیا با هم تا «ظله بنی ساعده» برویم.

وقتی به آنجا رسیدیم عده ای را خوابیده دیدم. حضرت کنار هریک از خفتگان یک یا دو قرص نان می گذاشت و می گذشت تا اینکه از ظله خارج شدیم. عرض کردم: آیا اینها حق را می شناسند و شیعه اند؟ حضرت فرمود: خیر. اگر عارف به حق بودند در نمک خودمان نیز آنان را شریک می کردیم!».(2)

کثرت دعا و نیایش

اشاره

امام باقر علیه السلام به ابا مقدام فرمود:

«یا أَبا مِقدام، إِنَّما شیعَهُ عَلیٍ ... کَثیِرَهٌ سُجُودُهُم، کَثیِرهٌ دُمُوعُهُم، کَثیرَهٌ دُعائُهُم؛

ای ابا مقدام! همانا شیعیان علی علیه السلام کسانی هستند که سجده آنان زیاد، اشکهای آنان بسیار است و زیاد دعا می کنند».(3)

1- . «ظله بنی ساعده»؛ سایبانی بوده که بی خانمانها برای محافظت از حرارت و سرما به آن جا پناه می بردند.
2- . الکافی، ج 4، ص 8 ؛ ثواب الأعمال، ص 144.
3- . وسائل الشیعه، ج 1، ص 88؛ روضه الواعظین، ص 294؛ شرح الاخبار، ج 3، ص 577.