حقیقت نوری اهل البیت علیهم السلام صفحه 128

که چون فرزند پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم می باشند قابل احترام اند، نه تنها چنین مقامی را برای آن ها نمی پذیرند حتی به عقل گوینده شک می کنند. البته به نظر بنده درست تشخیص داده اند که طرف عقل ندارد ولی نه به جهت این که این روایت غلط است بلکه به جهت آن که بدون روشن کردن مبانی موضوع، چنین موضوع مهمی را طرح کرده است. برای فهم این نوع روایات سلمان و ابوذر باید در میدان باشند که آمادگی فوق العاده دارند. به همین جهت با فرهنگ و ادب خاصی با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام برخورد می کنند که بیشتر به نوعی معاشقه شبیه است. یک کلمه حضرت می فرمایند؛ ای جندب! ای سلمان! در جواب آن حضرت اظهار می دارند: لبیک یا اَخَا رسول الله. این نشان می دهد رابطه ی آن ها با حضرت فوق رابطه ی معلم و شاگردی است، رابطه ی مرید و مرادی است به طوری که آن حضرت را حقیقت برتر خود می دانند.

یک حقیقت با دو ظهور

بعد از آن که حضرت ذهن ها را متوجه این امر نمودند که مقام اهل البیت علیهم السلام هیچ گونه جدایی با حضرت محمد صلی الله علیه وآله و سلم ندارد و سراسرِ وجود حضرت محمد صلی الله علیه وآله و سلم است که در آن ها ظاهر شده و پس از آن که فرمودند: هرکس در شناخت و معرفت من کامل گردد بر دین قیّم است، می فرماید: «کُنْتُ أَنَا وَ مُحَمَّدٌ نُوراً وَاحِداً مِنْ نُورِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ»؛ من و محمد یک نور واحد بودیم از نور خدای عزّ و جلّ. اگر کسی جرأت کند و در این موضوع فکر نماید مسلّماً دریچه ای بزرگ از معارف برای او باز می شود.