حقیقت نوری اهل البیت علیهم السلام صفحه 245

آن ها آن است که با عبادات، خود را در آن کمال حفظ می کنند و پاداش آن ها در قیامت به جهت آن است که تمام عمر، خود را در اوج کمال حفظ نمودند، در حالی که مثل دیگران شهوت و غضب داشتند و خطر سقوط از آن کمال برای آن ها وجود داشت. ما عبادت می کنیم برای نزدیکی به وجود مقدس امامان معصوم علیهم السلام که مقام تامه ی تمامه ی انسانیتند.

امام؛ آیتِ الله

امیدوارم روشن شده باشد که روح عظمت، اولاً: چه مقامی است، ثانیاً: امامان چگونه با آن مقام ارتباط دارند و وقتی در چنین ارتباطی هستند در چه سعه ای از هستی حاضرند. با توجه به چنین وسعتی برای آن که تصور خدایی برایشان نشود فرمودند: «وَ إِنَّمَا أَنَا عَبْدٌ مِنْ عبید اللَّهِ» (1) حقیقت آن است که من بنده ای از بندگان خدا هستم. به قول حضرت آیت الله بهجت«رحمه الله علیه» می فرمایند: وای به حال کسی که مقام ائمه علیهم السلام را در مرتبه ی عالیه اش نشناسد، و وای به حال کسی که این ها را در مقام عالیه، عبدی از عبید خدا نداند. می فرمایند آن کسی که نمی فهمد این ها در چه درجه و مقامی هستند که وای به حالش، آن هم که فکر می کند اگر این ها در چنین مقامی باشند بهره ای از خدایی خدا را دارند، وای به حالش. ما شیعیان در عین آن که متوجه چنین مقامی برای امامان هستیم، آن ها را مظهر حق می دانیم که هیچ چیزی از خود ندارند. در راستای عبودیت