- حدیث مقام نورانیّت اهل البیت علیهم السلام 2
- مقدمه 19
- مقدمه ی مؤلف 21
- جلسه ی اول: اهل البیت علیهم السلام؛ اساس دین و عماد یقین 28
- اشاره 28
- ائمه علیهم السلام و شرافت حقیقی 29
- چگونگی کشف مقام حقیقت انسانیت 34
- مقام امام و فعل خیر 37
- تجسم عینی دینداری 41
- اشاره 44
- جلسه ی دوم: چگونگی رؤیت نور 44
- کمال ایمان 47
- چگونگی رؤیت نور 48
- ذات بینی 53
- جلسه ی سوم: چگونگی رؤیت حقیقت نورانی علی علیه السلام 56
- اشاره 56
- تفاوت نگاه عقلی با نگاه قلبی 59
- جمال امام علیه السلام؛ مظهر وحدانیت حق 62
- ولایت امام یا اقامه ی صلاه 67
- شرایط حمل ولایت امام 68
- اشاره 72
- جلسه ی چهارم: خصوصیات قلب ممتحن 72
- نمایش توحید 74
- خصوصیات مؤمن مُمْتَحَن 79
- مقام خلیفه اللهی ائمه علیهم السلام 82
- جلسه ی پنجم: اقامه ی صلاه؛ اقامه ی ولایت علی علیه السلام 87
- اشاره 87
- نسبت جان انسان ها با حقیقت 88
- علی علیه السلام مصداق ولایت الهی 92
- شرط پذیرش ولایت الهی 95
- اشاره 99
- جلسه ی ششم: عدم جدایی ولایت از نبوت 99
- خشوع، عامل پذیرش ولایت 101
- تناقضات 103
- اشاره 112
- جلسه ی هفتم: تقسیم نور خدا به نبوت و ولایت 112
- مقام باطنی امامت امت 114
- مقام حقیقی اهل البیت علیهم السلام 116
- جایگاه خاص اهل البیت علیهم السلام در هستی 119
- تفاوت مقام نبوت با حقیقت نوری اهل البیت علیهم السلام 121
- جایگاه تکوینی امامت مسلمین 124
- اشاره 126
- جلسه ی هشتم: ربط اعتبارات دین با حقایق 126
- یک حقیقت با دو ظهور 128
- حقیقت اعتبارات دینی 133
- جایگاه امامت مسلمین 136
- جلسه ی نهم: مقام نطق محمدی صلی الله علیه وآله و سلم و صمت علوی علیه السلام 142
- اشاره 158
- جلسه ی دهم: علی علیه السلام؛ مقام تفصیل شریعت محمّدی صلی الله علیه وآله و سلم 158
- صاحب معجزات و آیات 169
- جلسه ی یازدهم: معنی حمل نوح در کشتی توسط علی علیه السلام 179
- جلسه ی دوازدهم: علی علیه السلام مظهر ولایت حق و حضرت محمد صلی الله علیه وآله و سلم مظهر ربوبیت حق 196
- اشاره 211
- جلسه ی سیزدهم: حضور امامان در همه ی عوالم هستی 211
- اولین مخلوق 213
- اشاره 225
- جلسه ی چهاردهم: مقام علی علیه السلام از آدم تا حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف 225
- علی علیه السلام؛ مقام فعلیت ایمان 230
- جایگاه روح عظمت 232
- راه ارتباط با خدا 236
- اشاره 240
- جلسه ی پانزدهم: رابطه ی نفس امام با نور عظمت 240
- امامان و وسیع ترین حضور 241
- مقام فوق مرگ 242
- امام؛ آیتِ الله 245
- جلسه ی شانزدهم: تفاوت خدای شیعه با خدای وهابیت 254
- اشاره 254
- راه های رؤیت حق 255
- نظر به ائمه علیهم السلام از دو بُعد 263
- جلسه ی هفدهم: جایگاه امام معصوم در عقاب و ثواب بندگان 265
- جلسه ی هیجدهم: مقام قلب ممتحن 273
- اشاره 273
- راه تصدیق حقایق 276
- چگونگی امام شناسی 279
- آفات سطحی نگری در ولایت 282
- اشاره 286
- جلسه ی نوزدهم: تفاوت مقام عبودیت و مقام نوری اهل البیت علیهم السلام 286
- علم امام به عالم هستی 287
- اشاره 298
- جلسه ی بیستم: ائمه و مقام تبعیت خدا از اراده ی آن ها 298
- نهایت عبودیت 300
- ملاک های رضا و خشم خداوند 301
- جلسه ی بیست و یکم: نحوه ی وجود اسم اعظم 311
- اشاره 311
- نحوه ی حضور اسماء الهی در عالم 318
- نسبت اسم اعظم به سایر اسماء الهی 321
- جلسه ی بیست و دوم: اسم اعظم و مقام اهل البیت علیهم السلام 325
- اشاره 325
- راز تصرف ائمه علیهم السلام در عالم 333
- جلسه ی بیست و سوم: جایگاه توسل به اهل البیت علیهم السلام در هستی 336
- اشاره 336
- امام و جنبه ی کمالی اعمال 339
- اشاره 346
- جلسه ی بیست و چهارم: برکات معرفت به حقیقت نورانی ائمه علیهم السلام 346
- کمال ائمه علیهم السلام و حفظ عصمت 347
- بصیرت حقیقی 351
- منابع 358
الْعُشْر» به یک دهم آن هم نخواهید رسید و علت را آن دانستند که آن ها آیات الهی و حجت های خداوند و وَجه الله هستند. و فرمودند: «بِنَا یُعَذِّبُ اللَّهُ عِبَادَهُ» خدا از طریق ما بنده های خود را عذاب می کند. «وَ بِنَا یُثِیبُ» و از طریق ما هرکس را که بخواهد پاداش می دهد. چون وقتی اهل البیت علیهم السلام وَجه الله و حجت خدا باشند هر کس به نتیجه ای رسید از طریق آن ها به آن نتیجه رسیده و هرکس را هم که خداوند عذاب کرد به جهت آن بود که از طریق حجت الهی حجت را بر آن ها تمام نمود تا اگر به انحراف افتادند خود را ملامت کنند.
راه های رؤیت حق
شاید راز این که موضوعِ آدم را در ابتدای قرآن در سوره ی بقره آورده آن باشد که اگر کسی نتواند خدا را در مظاهرش بشناسد با شیطان همسنخ است. خداوند تمام اسماء الهی را به آدم تعلیم داد و فرمود: «وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء کُلَّهَا»؛ بعد که آدم توانست آن ها را بنمایاند و مظهر اسماء الهی شد به ملائکه و به شیطان که در مقام ملائکه بود فرمود به آدم سجده کنید و شیطان به جهت خودبینی نتوانست خدا را در مظاهر الهی بنگرد و بهانه آورد که من فقط به خودت سجده می کنم. این چه سرّی است که بعضی از افراد، اولیاء الهی را مظهر خدا نمی بینند و با آن همه عبادات، همسنخ شیطان می شوند؟ اگر کسی نمی تواند امام معصوم را وَجه الله ببیند و عبادات او در این امر راه را به او نشان نداده است تا خدا را در وجه الله بنگرد بداند راه شیطان را در پیش گرفته است. در عین این که عبادت