حقیقت نوری اهل البیت علیهم السلام صفحه 351

به اهداف عالیه ای که جانش باید برسد، نمی رسد. حضرت می فرمایند: کلمه ی عذاب بر کسانی محقق می شود که منکر آن کمالاتی باشند که خداوند به ما داده. متأسفانه بعضی از مواقع ارزش ها وارونه می شود، در یک نظام سالم، ایثار ارزش است ولی قبل از انقلاب اندیشه ی کمونیست ها طوری شده بود که اگر کسی به فقرا ایثار می کرد و مالی به آن ها می بخشید شدیداً به او انتقاد می کردند که با این کار روحیه ی مقابله ی مستضعفین با نظام شاهنشاهی را ضعیف می کنی و انقلاب عقب می افتد. در مورد نظر به مقام آسمانی ائمه علیهم السلام هم به جای آن که متوجه چنین مقاماتی شوند و جهت خود را با توجه به نور آن ذوات مقدس، آسمانی کنند، شروع می کنند به اشکال گرفتن که آیا این یک نوع تبعیض نیست که خداوند چنین کمالاتی را به عده ای خاص داده؟ و از این طریق راهِ گشایش معارف عالی الهی را بر روی خود می بندند و راه کفر و تحقق عذاب الهی را می گشایند.

بصیرت حقیقی

بالأخره پس از طرح این نکات ظریف و معارف عالی حضرت می فرمایند: «یَا سَلْمَانُ وَ یَا جُنْدَبُ! فَهَذَا مَعْرِفَتِی بِالنُّورَانِیَّهِ» ای سلمان و ای اباذر! این است معرفت به مقام نورانیتِ من که از آن سؤال می کردید. «فَتَمَسَّکْ بِهَا رَاشِداً فَإِنَّهُ لَا یَبْلُغُ أَحَدٌ مِنْ شِیعَتِنَا حَدَّ الِاسْتِبْصَارِ حَتَّی یَعْرِفَنِی بِالنُّورَانِیَّهِ» پس به آن تمسک جویید و آن را محکم بگیرید، آری «فَتَمَسَّکْ بِهَا رَاشِداً» با اندیشه ای که حکایت از رشد صاحب آن اندیشه