جایگاه والا
در روزهای نوجوانیم که با چشمی گشاده و پاک در زندگی می نگریستم و عطر [زندگی] را با احساسی لطیف و روحی شاعرانه می بوییدم، شب های جمعه رو سوی حرم ابوالفضل عباس بن علی علیهماالسلام در موطن خون بارم کربلای مقدس می کردم. آهسته و با شوق به صحن شریف می رفتم و با خوف به رواق وارد می شدم. آن دم که به ضریح مبارکش نزدیک می شدم در ذهنم چهره ی این دلاور سترگ را نقش می کردم؛ بر پشت اسب بادپای باشکوهی نشسته پاهایش بر زمین می کشید و چهره اش چون ماه پاره (1) و به دست راستش شمشیر؛ و مشک بر دوش می کشید و قصد رودی کرده بود که چهار هزار جنگ جو که
1- 1. تاریخ نویسان می گویند: عباس خوشرو و زیبا بود، بر اسب باشکوهی می نشست و پاهایش بر زمین می کشید؛ و او را ماه بنی هاشم می گفتند. (العباس، نوشته ی استاد عبدالرزاق مقرم، ص 40، به نقل از مقاتل الطالبین ص 33.).