اگر نامهربان بودیم و رفتیم صفحه 6

بچه‌ها را نمی‌برند

نصرالله و غلامحسین به دیوار تکیه داده بودند و با هم حرف می‌زدند. دستشان را برای ما تکان دادند و خندیدند. قلبم مثل قلب گنجشک می‌زد. آب دهانم خشک شده بود. نمی‌دانستم گریه کنم و یا بخندم. دوست داشتم فریادی بزنم که تمام آدم‌ها صدایم را بفهمند. خودمان را به نصرالله و غلامسیحن رساندیم. سلام کردیم و دست دادیم. آن طرف‌تر نوجوانی هم‌سن و سال ما داشت گریه می‌کرد. با صدای لرزان از غلامحسین پرسیدم: «برای چه گریه می‌کند!» گفت: «اسمش را نمی‌نویسند!» هنوز حرفش تمام نشده بود که پشتم یخ کرد و تمام بدنم لرزید. احساس می‌کردم که حالم می‌خواهد به هم بخورد؛ اما خودم را سفت گرفتم و راه افتادم به طرف ساختمان جهاد. من از جلو می‌رفتم و آن‌ها به دنبال من. از پله‌ها رفتیم بالا. توی راهرو ساختمان شلوغ