پس از این ابوسفیان نزد ابوبکر رفت و گفت: به قریش پناه دهید، ابوبکر گفت: وای بر تو! کسی می تواند در برابر حضرت رسول به مشرکین قریش پناه دهد و از آنان طرفداری کند؟!! ابو سفیان بعد از این نزد عمر رفت و این گفته ها را برای او هم گفت، پس از این به منزل خواهرش امّ حبیبه رفت و هنگامی که اراده کرد روی فرش بنشیند امّ حبیبه فرش ها را جمع کرد تا ابوسفیان روی آن جلوس نکند.
ابو سفیان گفت: ای دخترک من، میل نداری من روی این فرش بنشینم؟
گفت: آری، این فرش پیغمبر (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) است و چون شما مشرک و پلید هستی نمی توانی روی بساط حضرت رسول (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) جلوس کنی. ابوسفیان از منزل دخترش هم بیرون شد و به منزل فاطمه (سلام الله علیها) رفت، و گفت: ای دختر پیغمبر، قریش را پناه می دهی و به مدت معاهده می افزائی، تا از گرامی ترین زنان باشی؟
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: کسی را که پیغمبر (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) پناه دهد وی در پناه من خواهد بود، گفت: پس به فرزندانت امر کن تا آنان مردم را در پناه خود بگیرند، فرمود: فرزندان من قریش را نمی شناسند تا آنها را در پناه خود بگیرند. ابوسفیان از نزد حضرت فاطمه (سلام الله علیها) نومید برگشت.(1)
آری! کسی را که ولیّ خدا پناه ندهد، انسان ولایتمدار نیز پناه نمی دهد و از مولای خویش سبقت نمی گیرد تا دشمنان خدا بفهمند که هیچ پناهگاهی جز خداوند و اولیاء او و دین اسلام ندارند.
1- فضل بن حسن طبرسی - عزیز الله عطاردی قوچانی، ترجمه إعلام الوری ، متن، ص:155