وعده های الهی به صابران 1: (باورهای آرام بخش) صفحه 204

در آغاز حرکت

امام علیه السلام در روزی که از مکه حرکت کردند فرمودند:

بسم الله ما شاء الله ولا حول و لا قوه إلا بالله خط المؤت علی ولد آدم مخط القلاده علی جید الفتاه و ما أؤ لهنی إلی اسلافی اشتیاق یعقوب إلی یوسف و خیر لی مصرع انا لاقیه؛(1) مرگ بر فرزند آدم نوشته شده است، همچون گردنبند در گردن دختران جوان و چقدر مشتاق دیدار گذشتگانم هستم! آن چنان که یعقوب به دیدار یوسف مشتاق بود. محل شهادتی برای من مقرر شده است که باید به آنجا برسم.

همه به سوی مرگ می روند، اما چقدر زیباست که انسان مرگ خود را مثل سید الشهدا علیه السلام انتخاب کند. یعنی من میدانم کجا می روم. تعجب است که بعضی ها تصور می کنند امام علیه السلام از پایان مسیر خبر نداشت. بعد می فرمایند:

کانی بأوصالی یتقطعها عسلان الفلوات بین النواویس و کربلاء؛ گویی میبینیم که گرگان بیابان ها، در سرزمینی بین نواویس و کربلا بدن مرا قطعه قطعه می کنند. همه چیز را میدانم، ولی

رضی الله رضانا أهل البیت نصبر علی بلائه و یوفینا أجور الصّابرین؛ رضای خدا رضای ماست. بر این بلاها و مصیبتها صبر می کنیم و خداوند پاداش صابران را به طور کامل و تمام به ما عطا خواهد فرمود.

این کلام حضرت به این آیه قرآن اشاره دارد: