وعده های الهی به صابران 1: (باورهای آرام بخش) صفحه 209

سید الشهدا علیه السلام هم اصحاب خود را دعوت به صبر و شکیبایی کرد و هم اهل بیت خود را. هنگام خداحافظی بود. حضرت سید الشهدا علیه السلام تنهای تنها شده بود. در وداع آخر عصر عاشورا که دیگر هیچ کسی باقی نمانده بود، فرمود:

صبراً یا أهل بیتی فو الله لا رایتم هواناً بعد هذا الیوم أبداً؛(1) اهل بیت من صبر کنید. به خدا سوگند، پس از این هرگز روی ذلت نخواهید دید.

صبر کنید. با صبر عزیز هستید. باید انسان باور کند صبر عزت آور است. امام حسین علیه السلام عزیز شد. اهل بیت ایشان صبر کردند و در عالم عزت پیدا کردند.

سرور آزادگان

ابن ابی الحدید از علمای اهل سنت است. تعبیر زیبایی دارد. در «شرح نهج البلاغه» خود فصلی باز کرده است. می گوید: می خواهم در این فصل از کسانی یاد کنم که در طول تاریخ به نام آزاده از آنها نام برده شده است. عنوان آن فصل این است: «أباه الضیم». خیلی زیبا است!

این دانشمند اهل سنت می گوید: من کاری به تاریخ ندارم که چه کسی مقدم بوده است؟ شاید کسانی قبل از امام حسین علیه السلام بودند و آزاده بودند. اما من از سرور آزادگان شروع می کنم. می گوید: «سید أهل الإباء الذی علّم الناس الحمیه و الموت تحت ظلال السیوف هو أبو عبد الله حسین بن علی بن ابی