وعده های الهی به صابران 1: (باورهای آرام بخش) صفحه 41

أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْرَانًا وَإِنَاثًا وَیَجْعَلُ مَنْ یَشَاءُ عَقِیمًا إِنَّهُ عَلِیمٌ قَدِیرٌ؛(1) یا اگر بخواهد پسر و دختر، هر دو را برای آنان جمع می کند و هر کس را بخواهد عقیم می گذارد؛ زیرا او دانا و قادر است.

برخی هم دختر دارند و هم پسر. و برخی دیگر فرزندی ندارند، نه پسر و نه دختر. بنابراین، باید به دو نکته عنایت داشته باشیم: اول این که تسلیم مشیت الهی باشیم. خدایی که می فرماید: «لِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ»، همان خدا می گوید: مشیت من این است که به بعضی دختر و به بعضی پسر، و به بعضی هم پسر هم دختر عطا کنم. و به بعضی هم هیچ فرزندی ندهم.

اگر به همه، فرزندی که طبق میل آنهاست عنایت کند؛ اگر پسر می خواهند پسر، و اگر دختر می خواهند دختر، از خدایی خدا چیزی کم نمی شود.

در این آیه خداوند اول خود را معرفی کرده است که ضعفی در قدرتم نیست؛ «لِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ؛ مالکیت آسمانها و زمین از آن خداست.» در پایان می فرماید: «إنه علیم قدیر».

توصیفاتی که در پایان هر آیه هست، با محتوای آن آیه هماهنگ است. همان خدایی که قادر است، از صفات همان خدا این است که علیم است؛ عالم به مصالح انسانها. مصلحت بعضی فقط فرزند پسر است، مصلحت بعضی فقط دختر. مصلحت بعضی در هر دو و مصلحت بعضی هیچ کدام.

فرزندان پیامبران

مفسرین وقتی به تفسیر این آیه می رسند، به پیامبران مثال می زنند.