وعده های الهی به صابران 1: (باورهای آرام بخش) صفحه 8

اسوۂ صبر

یکی از اسوه های صبر جناب ایوب علیه السلام است. یک وقتی همسر ایوب، به جناب ایوب گفت: دعا کن گرفتاری های ما برطرف شود. یک جوابی داد که اگر ما این جواب را باور کنیم، در زندگی ما اثر می کند.

گفت: «کنّا فی النعماءِ سبعینَ عاماً؛(1) ما هفتاد سال سر سفره و نعمت خدا بودیم.» حالا گرفتار شدیم. بگذار هفتاد سال از گرفتاری ما بگذرد تا دوران نعمت و گرفتاری مساوی شود. آن وقت دعا کنیم.

یعنی انسان باید داده ها را ببیند. آنچه خدا به ما داده بینیم، آن لطفی که خدا به ما عنایت کرده ببینیم و باور کنیم که خدا ناظر بر ماست.

امید و صبر

باید واقعا یک امیدی باشد. اگر به ما می گویند عبادت شما باید عبادت شایسته باشد، وقتی من سلامت جسمی ندارم، چگونه می توانم عبادت را کامل انجام بدهم.

اگر درباره باقیات صالحات و فرزند صالح تأکید شده است، وقتی من اصلا فرزنددار نشده ام، چگونه می توانم باقیات صالحات داشته باشم؟ واقعا به چه امیدی ما باید صبر بکنیم؛ یعنی باید منتظر چه روزی باشیم، یا منتظر چه روزنه ای؟پ

یکی از مسلمات آموزه های دینی ما در فرمایشات رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم این است: