صبر از دیدگاه اسلام (مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان) صفحه 266

این بساطها معلول کمبود این حقیقت است که ما خدا را ناظر بر خود نمی بینیم. (1)او بیننده ای است که جایی در این عالم از دیدنش خالی نیست. امام حسین علیه السلام لحظات آخر ، در کربلا گفت : خدایا ! تمام این مصایبی که برای من به وجود آمده است ، برایم آسان است ، «لأنّه بعینک » چون در برابر دید تو انجام می گیرد. یعنی تو داری می بینی که یزیدیان چه می کنند. همین دیدن تو پرونده دایم آنها می شود.

یعنی اگر برای ما پرونده تشکیل نمی دادی و قلم کرام الکاتبین نبود و دست، پا و بدن و زمین زیر پای ما شاهد بر گناهان آنها نبود و فقط نگاه تو بود ، این کافی بود.

«وَ کُنْتَ أَنْتَ الرَّقیبَ عَلَیَّ مِنْ وَرَائِهِمْ وَ الشَّاهِدَ لِمَا خَفِیَ عَنْهُم » (2)

امکان دارد کار من از نگاه زمین دستم ، پوستم ، پایم که شاهد قیامتی من هستند ، یا نگاه کرام الکاتبین پنهان بماند ، اما از نگاه تو که ظاهر و باطن اعمال ما را می دانی پنهان نمی ماند.

آنچه که در برابر دید تو است ، همان پرونده ماست و همان ثبت دایمی است که با همان نیز در قیامت ما را محاکمه می کنند. قاضیی هستی که خودت شاهد بودی ، یعنی می گویی : خودم در آن جلسه حاضر بودم ، نگاه می کردم ، همین حضور و نگاه من ، پرونده تو است. دیگر نمی شود انکار کرد.

جای خلوت برای گناه

استاد و راهنمای من برای طلبه شدنم ، مرحوم حکیم الهی قمشه ای در جلسه تفسیرشان که بسیار جلسه معنوی و با حالی بود ، گاهی در میان تفسیر ، قرآن مجید