صبر از دیدگاه اسلام (مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان) صفحه 284

حالا در خانه من هیچ حادثه ای بر نخورده است، پیغمبر هم از سر سفره بلند شدند، یارانشان هم بلند شدند. فرمودند: در این خانه نشستن جایز نیست، برویم تا صاحب این خانه به حادثه گرفتار بشود چون هنوز خدا این خانه را نپسندیده است. (1)الحمد لله از وقتی که من از مادر متولد شدم تا حالا خوش بودم و هیچ اتفاقی

برایم نیفتاده است و یک سر مو از بچه هایم کم نشده و یک ضرر مالی به من نخورده است و کسی از ما مریض نشدیم و بلایی به ما نخورد، بدان که کاملاً مورد تنفر خداوندی؛ زیرا هر چه انسان به او نزدیک تر باشد، موج بلاها سنگین تر است.

شما احوالات انبیاء را ببینید تمام پیغمبران غرق گرفتاری ها بودند.

هر چقدر انسان به مقام قرب نزدیک تر بشود سختی ها سنگین تر می شود.

مؤمن و بلا

یکی از داستانش را برای خود من نقل کردند:

یکی از دنیا رفته هشتاد و دو سال هم بیشتر در دنیا زندگی نکرد، در مدتی که اهل شهر با او برخورد داشتند دائم او شاد بود و مردم خیلی انتظار کشیدند که یک بار او را متأثر ببینند اما ندیدند، در ایام پیری یک روز تا ساعت یازده دوازده ظهر او را غمناک دیدند، مومنین آمدند از او سوال کردند که چه شده گفت: هنوز بعد از هفتاد سال در زندگی من حادثه ای رخ نداده، ناراحتم که مولای من رویش را از من بر گردانده، در این گیر و دار بود که آمدند گفتند: پسر عمه تان از روی اسب افتاده و سرش شکسته، خندید و شاد شد و گفت: مثل اینکه من عجله کردم و تهمت به