صبر از دیدگاه اسلام (مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان) صفحه 303

دین نمی شود تمام آبرو را نصیب خود کرد. از آبرویی که خدا برای انسان قرار داده نود و نه درصدش فقط از برخورد با حوادث نصیب انسان می شود و تمامش در برخورد غلط با حوادث از بین می رود. این قدر باید برخورد با حوادث خدایی باشد که لطیف است. امیرالمؤمنین می فرماید: اگر یک نفر در یک حادثه مقداری دست بلند بکند و روی زانویش بزند. خودش را ببازد به همان مقدار اعتبارش را پیش خدا کم کرده (1) چون این دست زدن به زانو معنی دارد یعنی که دلم نمی خواست چنین چیزی نصیب من بشود حالا چرا تو جاده اش را باز کردی که به من برسد.

نکته دوّم:

« وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ » (2)حضرت عیسی علیه السلام در سی و سه سال زندگی به عالی ترین مقام قرب رسید این نهایت کمال است که در دنیا و آخرت انسان پیش پروردگارش آبرومند باشد.

اگر آدم پیش صاحب اصلیش آبرو نداشته باشد یک جو ارزش ندارد. در اوایل سوره مبارکه غاشیه پروردگار می فرماید: اینقدر آبرودار را در روز قیامت در کمال ذلت به آتش بکشم که اینها آبروهایشان اصالت ندارد، (3) آبروی قلابی است، آبرویی بوده است که بر مسائل مادی برقرار شده، آبروی انسانی نبوده است. اما الآن که به یک جهانی منتقل شده که پایانی برای او نیست و آن آبروی لازم را ندارد.

آنجا کمال ذلت او ظهور می کند که در آیات بعد می فرماید:

همانطوری که در محشر ایستاده است؛ آتش جهنم مهلتش نمی دهد، گویا آتش

1- (1) - نهج البلاغه: حکمت 144؛ «وَ [1]قَالَ علیه السلام یَنْزِلُ الصَّبْرُ عَلَی قَدْرِ الْمُصِیبَۀِ وَ مَنْ ضَرَبَ یَدَهُ عَلَی فَخِذِهِ عِنْدَ مُصِیبَتِهِ حَبِطَ عَمَلُهُ.»
2- (2) - آل عمران 45 : 3؛ « [2]که در دنیا و آخرت دارای مقبولیّت و آبرومندی و از مقربّان است .»
3- (3) - غاشیۀ 2 : 88 - 7؛ « [3]وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خاشِعَۀٌ * عامِلَۀٌ ناصِبَۀٌ * تَصْلی ناراً حامِیَۀً * تُسْقی مِنْ عَیْنٍ آنِیَۀٍ * لَیْسَ لَهُمْ طَعامٌ إِلاّ مِنْ ضَریعٍ * لا یُسْمِنُ وَ لا یُغْنی مِنْ جُوعٍ»