شهیدۀ عترت ( حضرت بی بی زبیده سلام الله علیها ) صفحه 19

که امام معصوم (علیه السلام) همانند پیامبر از روی حکمت سخن می گوید (وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی* إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَی) (1) ؛

چه غمبار بود برای امام جواد (علیه السلام) وقتی که این دختر را با نام مادر صدایش می زد و در افق نگاه و سرنوشتش ، او را مظلومه ای مجروحه و شهیده می دید که زبان از بیانش به لکنت می افتد .

این بانوی با عظمت مورد عنایت ویژه ی امام جواد (علیه السلام) بود چرا که از روایات استفاده می شود که امامان معصوم (علیهم السلام) نسبت به فرزندانشان که همنام مادر مظلومه ی شان بودند برخوردی متفاوت داشتند و به کسی که نام فرزند خود را فاطمه نهاد فرمودند :

« ... وَ قالَ : اِذا سَمیْتَها فاطِمَهَ فَلا تَسُبها وَلا تَضْرِبْها وَلاتَلْعَنْها . هذَا الاِسْمُ مُحْتَرَمٌ عِنْدَاللّه عَزّوَجَل وَ هُوَ اِسْمٌ اِشْتَق مِنْ اِسْمِهِ لِحَبیبَتِهِ الصدیقه » (2)

... حال که او را فاطمه نامیدی به او ناسزا نگو؛ او را نزن و نفرینش نکن ، این نام در نزد خداوند با عظمت محترم است؛ و آن نامی است که خداوند از اسم خود برای حبیبه خود صدیقه گرفته است .

احترام نسبت به نام فاطمه (سلام الله علیها)

از مطالب بسیار ظریفی که در تاریخ ثبت شده و می توان بدان اشاره کرد آن