عفت کلام در قرآن صفحه 133

دوستش گفت: «ای بابا! می خواستیم فقط چند لحظه ای با هم خوش باشیم. نیت بدی که نداشتیم: «اِنَّمَا الاَْعْمالُ بِالنّیاتِ» گفت: این درست است که نیت باید پاک باشد، ولی منشأ رفتارهای ما در نیت ماست. باید هم نیتت پاک باشد و هم اعمال؛ مگر نشنیده ای که خداوند می فرماید: «إِنَّ اْلإِنْسانَ لَفی خُسْرٍ؛ إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ» (عصر: 2 و3) دیگری گفت: چه ربطی دارد؟ جواب داد: «منظور از «الذین آمنوا»، همان نیت پاک داشتن برای خداوند است و «عملو الصالحات» یعنی انجام دادن کارهای شایسته و درست.

ماجرای سوم

ماجرای سوم

روزی دانشجوی اولی از کلاس درس معارف بیرون آمد و با دوست خود همراه شد. در مسیر برگشت به خوابگاه، به دوستش گفت: استاد می گفت پیامبران معصوم هستند؛ یعنی نه گناهی می کنند و نه اشتباهی از آنان سر می زند و این از امتیازهای مکتب تشیع است. هم چنین چیزهایی هم درباره پیروان ادیان دیگر مانند مسیحیت و یهودیت مطرح کرد و نسبت های ناروایی را که اقوام گذشته به پیامبرانشان می دادند، برشمرد.

به نظر من در زمینه ادیان دیگر که دچار تحریف شده اند _ قرآن جواب آن ها را گفته و زشتی رفتار آنان را آشکار کرده است، ولی درباره عصمت پیامبران جای تأمّل است! دوستش گفت: چرا؟ گفت مگر نه این است که حضرت ابراهیم علیه السلام بُت ها را شکست و تَبر را بر دوش بت بزرگ قرار داد؛ سپس وقتی بت پرستان ماجرای شکستن بت ها را فهمیدند و به ابراهیم علیه السلام شک بردند، او گفت: «این کار را بت بزرگ انجام داد»(1) آیا این دروغ نیست؟ و یا آنجا که حضرت یوسف علیه السلام گفت