عفت کلام در قرآن صفحه 35

بنابراین، خواندن خداوند با اسمای حسنی و ترک سخنانی که کافران به خداوند نسبت می دهند، نمایانگر پیراستن سخن از ویژگی های قولی گروهی، و آراستگی کلام به اسمای حسنای الهی می باشد. این همان چیزی است که از آن به عفت کلام یا آراستگی گفتار تعبیر کردیم.

وَ لِلّهِ اْلأَسْماءُ الْحُسْنی فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذینَ یُلْحِدُونَ فی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ. (اعراف: 180)

برای خدا نام های نیکو است؛ خدا را به آن (نام ها) بخوانید و کسانی را که در نام های خدا به کژی می گرایند (و بر غیر او می نهند، و شریک بر او قایل می شوند) رها سازید. آن ها به زودی جزای اعمالی را که انجام می دادند، می بینند.

منظور از الحاد در اسمای الهی این است که خداوند را به اسم ها و صفاتی که از آن منزه است، نسبت دهند. یا صفاتی را که داراست، از او سلب کنند و یا این که اسمای مقدس خداوند را بر غیر او بدهند؛ مانند کافران که نام بت های خویش را از نام خدا مشتق می کردند، برای نمونه مشرکان، لات، عزّی و منات را به ترتیب از اللّه ، العزیز و المنان مشتق کردند. هم چنین است وقتی که تنها به اسم بسنده کنند بدون این که این صفات را در خود و جامعه خویش بارور سازند.(1)

ب) آیات قرآن در ردّ پندارهای جاهلانه

اشاره

ب) آیات قرآن در ردّ پندارهای جاهلانه

یک باور خرافی که در میان مسیحیان، یهودیان و مشرکان رواج داشت، این بود که خداوند فرزند دارد؛ مسیحیان حضرت عیسی علیه السلام ، یهودیان عزیر(2) و مشرکان ملایکه(3) را فرزندان خداوند می دانستند و در گفتارشان

1- مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 503 ؛ امام فخر رازی، تفسیر کبیر، 31 مجلد، ج 15، ص 71؛ تفسیر نمونه، ج 7، ص 24.
2- توبه 30 «وَ قالَتِ الیَهُودُ عزیزٌ ابْنُ اللّهِ وَ قالَتِ النصاری المسیحُ بن اللّه ».
3- نجم 27 «اِنَّ الذین لا یُؤمِنونَ بِالاخِرَهِ یَسُمُّونَ المَلائِکَهَ تَسْمِیَهَ الاُنثی».