عفت کلام در قرآن صفحه 46

دعاست. پروردگارا! مرا برپا کننده نماز قرار ده، و از فرزندانم. (نیز چنین فرما)، پروردگارا: دعای مرا بپذیر! پروردگارا! من و پدر و مادرم را، در آن روز که حساب برپا می شود، بیامرز! (ابراهیم: 35 _ 41)

ادب در دعای حضرت ابراهیم علیه السلام

ادب در دعای حضرت ابراهیم علیه السلام

یکی از آدابی که ابراهیم علیه السلام در این دعا به کار می برد، این است که هر حاجتی را که یاد کرده است، هدف والایی را در پی آن مد نظر دارد. برای مثال پس از این درخواست که رَبِّ اجْعَلْ هذا الْبَلَدَ آمِنا وَ اجْنُبنْی وَ بَنی اَنْ نَعْبُدَ الاَصْنامَ (ابراهیم: 35)، هدف خود را این گونه بیان می کند:

رَبِّ اِنَهُنَّ أَضْلَلْنَ کَثیرا مِنَ الناسِ. (ابراهیم: 36)

هم چنین پس از این که نیازش را این گونه مطرح می کند که: رَبَنا اَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَتی بِوادٍ غَیْرِ ذی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ المُحَرَّمِ می فرماید: لِیُقیمُوا الصَّلاهَ و پس از دعای فَاجْعَلْ اَفْئِدَهً مِنَ النّاسِ تَهْوی اِلَیْهِمْ و ارْزُقْهمُ مِنَ الثَّمَراتِ می فرماید: لَعَلَّهُمْ یَشْکروُنَ.

ادب دیگری که این پیامبر الهی در کلام خود رعایت می کند، این است که در کنار هر حاجتی که از خدا می خواهد، اسمی از اسمای حسنای الهی مانند غفور و رحیم و سمیع الدعا را به مناسبت آن حاجت یاد می کند و اسم شریف «رب» را در تمامی آن حاجت ها تکرار می کند؛ که ربوبیت خدا واسطه ارتباط بنده با خدای خود و گشایشگر هر دعایی است.

ادب دیگر این که گفت وَ مَنْ عَصانی فَاِنَّکَ غَفُورٌ رَحیمٌ یعنی به جان آنان نفرین نکرد، بلکه پس از ذکر گناهشان دو صفت خداوند یعنی غفور و رحیم را یاد کرد؛ چون دوست دار رستگاری امت خود بود.(1)