علم و معرفت امام صفحه 236

1- عجیب بودن این موضوع از این جهت است که اکثر انسان ها کاری به عالم ملکوت ندارند و ارتباطی با خدا و حقایق برقرار نمی نمایند والاّ انسانی که خدای تعالی آفریده باید با خدا و عالم ملکوت آشنایی و ارتباط داشته باشد؛ البته منظور ارتباطی که پیامبران دارند که به آنها احکام الهی وحی می شود نیست ولی با توجه به آیه قرآن که می فرماید: {فَألْهَمَها فُجُورَها وَتَقْواها} انسان ها باید دارای یک پاکی و صفای باطنی باشند که الهامات خدای تعالی را متوجه شوند و بر خوبی ها و بدی ها آگاه گردند. (محقق)

پیغمبر چون مدعی وحی و ارتباط با جهان غیب است که از امور غیر عادی و خارق العاده می باشد، باید برای اثبات مدعایش یک امر خارق العاده و معجزه ای را بیاورد که از جهان غیب سرچشمه بگیرد و توجهات مخصوص الهی را اثبات کند.

پیغمبر می گوید: گرچه من مانند شما یک بشر هستم، لیکن این امتیاز را دارم که مورد توجه مخصوص پروردگار جهان قرار گرفته ام و به وسیله وحی حقایق را به من تعلیم می دهد. به همین جهت می توانم کاری را انجام دهم و معجزه ای بیاورم که از عهده غیر خدا ساخته نیست. و اگر در این دعوا دروغگو بودم خدا هرگز به وسیله آوردن معجزه تأییدم نمی کرد. بنابراین، بین ادعای پیغمبری یا امامت و بین اظهار معجزه و امر خارق العاده، کمال ارتباط و سنخیت برقرار است. در نتیجه اشکال عدم سنخیت مرتفع می شود.

فرق میان معجزه و سحر

یکی از مطالبی که باید مورد بحث قرار گیرد؛ فرق بین معجزه و سحر است، چنانکه پیامبر و امام می توانند کاری را انجام دهند که بر خلاف جریان اسباب و علل عادی است و دیگران از انجام آن عاجزند، همچنین شخص ساحر می تواند کارهایی انجام دهد که از طریق اسباب و علل عادی امکان پذیر نیست و دیگران نیز از انجام آن قبیل کارها عاجزند، پس چه فرقی است بین سحر و معجزه؟ و پیامبر را از ساحر به چه وسیله ای بایدتشخیص داد؟