رابطه علم و دین در غرب صفحه 19

می گرفت] و کپلر چنان رفتار ملایمی داشت که کسانی که با وی حضوراً یا کتباً تماس پیدا می کردند، نمی توانستند نسبت به وی بی مهر باشند، اما خاصیت استثنایی گالیله این بود که دیگران را تحریف به دشمنی با خود می کرد. او در دیگران یک حالت کینۀ سرد و تسکن ناپذیر نسبت به خود ایجاد می کرد. (1) و همین حالت او بود که، در برخوردش در مجلس شب نشینی بیست و چهارم و پنجم آوریل (1610 م) با دانشمندانی که برای رصد اقمار مشتری ... (گالیله مدعی بود آنها را با دوربین خود می بیند) گرد آمده بودند، باعث شد تا دشمنان تازه ای برای خود بتراشد؛ چرا که جمله ای نیش دار دربارۀ «لیبری، پس از مرگش، گفت. (2)

این حالات روانی، او را به برخوردهای شتاب زده می کشاند و واکنش های دین داران را برمی انگیخت. البته گالیله نیز گاه به اشتباهش پی می برد و پوزش می خواست؛ برای مثال وقتی شخصی گمنام، در مهیمانی دربار «کریستینا» (3) علیه حرکت زمین سخن گفت و خبر آن به گالیله رسید، واکنش تندی از خود نشان داد و نامه ای تحت عنوان «نامه خطاب به کاستلی» نوشت و غوغایی علیه وی بر پا کرد. (4) او چندی بعد در نامه ای به «دینی» اعتراف کرد که نامۀ کاستلی را با شتاب نوشته

1- (1) . همان، ص 438
2- (2) . همان، ص 439
3- (3) . Christina.
4- (4) . همان، ص 520.