رابطه علم و دین در غرب صفحه 53

خاصی، که با جهان بینی آنان سازگارتر است، به تدریج آن دستگاه فلسفی را بخشی از دین معرفی می کنند، مخالفت با آن نظام فلسفی را مخالفت با دین می خوانند و تعارض با آن را تعارض با دین به شمار می آورند. در این موقعیت، متکلمان دینی خود را به حمایت از آن نظام فلسفی موظف می دانند و مخالفان آن نظام فسفی نیز به جای مخالفت با آن نظام، اساس دین را هدف قرار می دهند. در اروپا، از اوایل ظهور مسیحیت تا حدود قرن دوازدهم، دستگاه فلسفی افلاطون (427/8 ق.م) حاکم بود. یکی از کسانی که در این راه بسیار کوشید قدیس اوگوستینیوس (1) (354 - 430 م) بود که بر اندیشۀ مسیحی تأثیر بسیار گذاشت. (2)

اروپا، در قرن سیزدهم و چهادهم، به سبب ارتباط با مسلمانان و ترجمۀ آثار فیلسوفان مسلمان، نظیر ابن رشد (595 ق) فلسفۀ ارسطویی (383/4 ق.م) را پذیرفت. این فلسفه به تدریج با اندیشۀ دینی مسیحیت درآمیخت و بخشی از آیین مسیحیت شمرده شد. در این دوره، اندیشه های ارسطوییانی مانند آکوئیناس (1225 - 1274 م) حاکم بود. (3) تفکر افلاطونی و ارسطویی یک آموزۀ مشترک داشتند و آن این بود که زمین ساکن است و کرات دیگر گرد آن

1- (1) . St. Augustihe.
2- (2) . دامپی یر: همان، صص 79 - 87
3- (3) . همان، صص 84 - 109.