320 داستان از معجزات و کرامات امیر المومنین علی علیه السلام صفحه 185

( در بغداد کنفرانسی از علما و شخصیت های برجسته بر پا شده بود و مرا نیز به مناسبتی دعوت کرده بودند وقتی وارد سالن شدم دیدم همه صندلی ها اشغال شده است و صندلی خالی نیست که بر آن بنشینم . عبایم را وسط سالن پهن کرده و روی آن نشستم ( گویا تعمدی در کار بود که به ایشان اهانت شود ) . در این میان پسر بچه ای سراسیمه وارد سالن شد ، تا مرا دید گفت : هو هذا ( او همین است ) .

سپس بیرون رفت . من ترسیدم که جریان چیست ، ممکن است زیر کاسه نیم کاسه ای باشد ( بعد معلوم شد مادر آن بچه غش کرده و قبلا دعا نویسی که عمامه ای شبیه عمامه امینی داشته دعا نوشته و مادر او خوب شده است ،

حالا بچه خیال کرده که آن دعا نویس همین آقاست ) . بعد همراه بچه ، شخصی آمد و به من گفت : آقا ، شما دعا می نویسی ؟ گفتم : آری می نویسم .

آن گاه کاغذی برداشتم و در آغاز آن ( بسم الله الرحمن الرحیم ) و سپس آیه ای از قرآن را نوشتم و کاغذ را پیچیدم و به او دادم و گفتم : ان شاالله خوب می شود . بعد که رفت ، گوشه عبایم را به صورتم انداختم و متوسل به مولی علی ( ع ) شدم و با گریه عرض کردم : السلام علیک یا مولای یا امیرالمؤ منین . در این جلسه آبروی مرا حفظ کن ( در میان این افرادی که حتی اجازه نشستن روی صندلی را به من ندادند ) . یا علی ، دستم به دامنت ! ناگهان دیدم بچه پرید به داخل سالن و گفت : مادرم خوب شد . آن گاه مجلسیان به نظر احترام به من نگریستند و مرا سلام و صلوات در بهترین جایگاه آن سالن نشاندند ) .

این یک نمونه از توسل حقیقی شیفته واقعی علی ( ع ) است که این چنین نتیجه بخش بوده و موجب سرافرازی عالم بزرگ تشیع در مجلس کذایی گردید . آری ، چنان که در اواخر زیارت جامعه ( که از حضرت رضا ( ع ) نقل شده ) می خوانیم :

و من اعتصم بهم فقد اعتصم بالله و من تخلی من الله عزوجل .

هر کس به امامان ( ع ) توسل جست به خدا دست آویخته است ، و هر کس

از آنها بر کنار شد از خدا بر کنار شده است .

بنابر این ، پیامبر اسلام ( ص ) و اوصیای بر حقش درهای رحمت خدا هستند و خداوند آنها را شایسته این مقام دانسته است و توسل و اعتصام به آنها گویی توسل و اعتصام به خداوند است . در فراز دیگری از این زیارت نامه می خوانیم :

کسی که آن ها را دوست بدارد خدا را دوست داشته و کسی که با آنها دشمنی کند با خدا دشمنی نموده است . کسی که آنها را بشناسد خدا را شناخته ، و کسی که آنها را نشناسد خدا را شناخته است . ( 255 )