320 داستان از معجزات و کرامات امیر المومنین علی علیه السلام صفحه 225

( و پرچمی نیز هست که حضرت علی ( ع ) جلودار آن است ، آن که چهره اش مانند خورشید هنگام طلوع ، می درخشید ) .

در این هنگام ، پیامبر ( ص ) و فاطمه ( س ) و حسن و حسین ( علیهما السلام ) گریه کردند .

هنگامی که سید حمیری به این شعر رسید :

قالوا له لو شئت اعلمتنا

الی من الغایه و المفرع

( مردم به او ( پیامبر ) گفتند : اگر بخواهی به ما اعلام کن که ( دنباله نبوت و مقام رهبری ) ، به چه شخصی منتهی می شود ، و پناه می گیرد ) .

در این هنگام پیامبر ( ص ) دست های خود را به طرف آسمان بلند کرد و گفت : ( خدایا ! تو بر من و مردم گواه هستی ، که من به آنها اعلام کردم که : ( همانا آن شخصی که ( مقام رهبری ) به او منتهی می شود و او پناهگاه مردم است ، علی بن ابی طالب ( ع ) می باشد ) .

در این لحظه پیامبر ( ص ) با دست اشاره با علی ( ع ) کرد ، که در محضرش نشسته بود . امام رضا ( ع ) در پایان فرمود : هنگامی که سید حمیری ، قصیده خود را به پایان رسانید ، پیامبر ( ص ) به من متوجه شد و فرمود : ( ای علی بن موسی ، این قصیده را

حفظ کن و به شیعیان ما بگو آن را حفظ کنند ، و به آنها اعلام کن که هر کس آن را حفظ کند و به خواندن آن ادامه دهد ، بهشت را در پیشگاه خدا برای او ضمانت می کنم ) .

پیامبر ( ص ) همواره آن قصیده را برای من تکرار کرد ، تا آن را حفظ کردم . ( 308 )