کتابخانه بالقرآن

320 داستان از معجزات و کرامات امیر المومنین علی علیه السلام صفحه 60

صفحه 60

حضرت فرمود : ما را بر سر قبر او ببر . سپس امام ( ع ) خدا خواند ( دعا کرد ) و فرمود : ای فلانی ، به اذن خدای تعالی به پاخیز . در این هنگام میت بر بالای قبر نشست ، در حالی که می گفت : ( ونیه ، ونیه ، شالا ) یعنی لبیک ، لبیک ، ای آقای ما .

امیرالمؤ منین ( ع ) فرمود : این چه زبانی است ؟ آیا تو از دنیا نرفتی در حالی که یک فرد عرب ( زبان ) بودی ؟

گفت : بلی ، ولی من در حالی که بر ولایت فلانی و فلانی بودم از دنیا رفتم و زبانم به زبان اهل آتش مبدل گشت . ( 75 )

66 - جزای دشمنان علی ( ع )

روایت شده است از امام علی ( ع ) که آن جناب به دنبال گروهی از خوارج بود تا این که به محلی که امروز معروف به ساباط است رسید . از جمله کسانی که در آن گروه ( خوارج ) بودند ، یکی عبدالله بن وهب و دیگری عمر بن جرموزه بود . پس هنگامی که به موضع معروف با ساباط توران رسیدند ، مردی از شیعیان علی ( ع ) نزد آن حضرت آمد و گفت : یا امیرالمؤ منین ، من شیعه و محب تو هستم . برادری داشتم که او را دوست می داشتم ؛ اما عمر او را در لشکر سعد بن ابی وقاص به سوی جنگ با اهل مداین فرستاد که آن جا کشته شد و از زمان

کشته شدنش تا به حال سال های زیادی گذشته است .

امیرالمؤ منین ( ع ) فرمود : اکنون چه می خواهی ؟

گفت : می خواهم او را برای من زنده کنی . علی ( ع ) فرمود : زنده بودنش برای تو فایده ای ندارد .

گفت : یا امیرالمؤ منین ، ناچار باید این کار بشود . حضرت فرمود : اکنون که غیر از این را نمی پذیری ، پس قبر و محل کشته شدنش را به من نشان بده ، آن مرد قبر برادرش را به آن جناب نشان داد ، حضرت در حالی که سوار استر شهبا بود ، با ته نیزه اش بر قبر زد . مردی گندمگون و بلند قد از قبر خارج شد که به زبان عجمی سخن می گفت ، امیرالمؤ منین ( ع ) به او فرمود : چرا به زبان غیر عربی سخن می گویی در حالی که تو مردی از عرب بودی ؟ گفت : من دشمن تو بوده ام و دوستدار دشمنانت ؛ پس زبان من در آتش دگرگون شد .

آن گاه مرد شیعی گفت : یا امیرالمؤ منین ، او را به همان جا که از آن آمده است بازگردان ؛ زیرا ما به او احتیاج نداریم . امیرالمؤ منین فرمود : برگرد . وی به درون قبر بازگشت و مدفون گردید . خداوند ما را از چنین حالی محفوظ بدارد و سپاس خداوند را سزاست که ولایت امیرالمؤ منین ( ع ) و اهل بیت آن حضرت ( ع ) را به ما مرحمت فرمود . ( 76 )