جدا افتاده
به چه روزی افتاده ای مرد!
فکر کن! زیر این آسمان، بدبخت تر از تو هم آدمی هست؟
کاش خیلی زودتر از این ها مرده بودی.
بعد از این همه سال هنوز نمی توانی خودت را جمع کنی؟ یک لباس مناسب نداری که لااقل از این باد حفاظتت کند. این قدر بی توفیق شده ای که حتی نمی توانی داخل مسجد شوی.
می دانی چند شب چهارشنبه است که اینجا می آیی ولی هنوز نتوانسته ای از این دکّه جلوتر بروی؟
چرا به این روز افتاده ای؟ چرا باید این طور زندگی کنی؟ در اوج جوانی اینقدر مسکین شده ای که نمی توانی حتی نان خودت را در آوری.
این سرفه های مکرّر هم که بند آمدنی نیست. باز هم خون.