برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 106

حضرت در خیمه‌گاه خود بود. سلام کردم و نشستم. حضرت متوجّه من شد و فرمود: ای ابراهیم! ما دوست داریم که بُردی به تو بدهیم تا کفن تو باشد. گفتم: بُردی داشتم که گم شد. حضرت به غلامش فرمود تا بُردی به من دهد. وقتی بر آن نگریستم، دیدم مثل برد خودم است. گفتم: این مثل برد من است؟ حضرت فرمود: بگیر و خدا را شکر کن که خدا دوباره به تو رساند»(1)

خبر دادن کشته شدن نفس زکیه

پس از قیام و شهادت زید، بنی‌هاشم از عباسی و علوی، جز امام‌صادق (ع) و تنی چند، بر بیعت «محمّد بن عبدالله بن حسن» گردن نهادند. بدیهی است شرکت عباسیان در این قیام صرفاً به دلیل استفاده از قیام محمّد در راستای منافع و اهداف خود بود. امام صادق (ع) از همان آغاز با قیامشان مخالف بود و به آنان گوشزد می‌کرد که شما به حکومت نمی‌رسید و محمّد کشته می‌شود و بدین‌گونه آنان را از این کار باز می‌داشت. منابع تاریخی، ماجرای بیعت علویان و عباسیان را با محمّد که عبدالله او را «قائم آل محمّد» معرفی می‌کرد، به تفصیل نوشته‌اند، ولی خلاصه ماجرا این است که گروهی از بنی‌هاشم انجمنی در «ابواء» تشکیل دادند که در آن میان، چون سخن از حضور امام صادق (ع) به میان آمد، عبدالله (پدر نفس زکیه) گفت: «او را اینجا نمی‌خواهیم که مبادا او کار را بر شما