برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 115

عرض کردم: آنچه خداوند به شما روزی کرده است، به من هم بدهید. فرمود: یا شقیق! نعمت‌های خداوند همیشه به صورت پنهان و آشکار بر ما نازل می‌شود. گمانت را نسبت به خداوند نیکو گردان. سپس ظرف را به من داد، درحالی‌که پر از سویق(1)و شکر بود. به خدا قسم آن چنان معطر و خوش‌طعم بود که در طول عمرم غذایی همانند آن نخورده بودم. هم سیر شدم، هم سیراب و پس از آن تا مدتی نیاز به غذا و آب نداشتم تا اینکه به مکه رسیدیم. نیمه شبی او را نزدیک قبه آبخوری دیدم که با حالت خشوع و گریه نماز می‌خواند. در حال نماز بود تا وقت نماز صبح نزدیک شد. در مصلایش نشست و مشغول تسبیح شد تا نماز صبح را خواند. سپس هفت بار طواف کرد و از مسجدالحرام بیرون رفت و من هم در پی او رفتم. دیدم خدمت‌کاران و همراهان بسیار دارد و برخلاف آنچه می‌پنداشتم، بود. مردم دور او جمع شدند و بر او سلام کردند. از کسی پرسیدم: ایشان کیست؟ پاسخ داد: این جوان، موسی بن جعفر بن محمّد علیهم السلام است. با خود گفتم: شگفت نیست که این شگفتی‌ها جز برای همانند ایشان نیست»(2)

عطا و دعای امام کاظم (ع)

«محمّد بن مغیث» از کشاورزان سالخورده مدینه بود. وی می‌گوید: «یک سال خربزه، خیار و کدو در زمین مزروعی خود در کنار چاه