برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 18

شاهدی از غیب

پیامبر (ص) از «حارث‌بن‌نعمان فهری» برای امام علی (ع) بیعت گرفت. حارث خشمگین شد و به سوی پیامبر آمد و بانگ برآورد: «ای محمد! ما را امان دادی که گواهی دهیم خدایی جز الله نیست و تو فرستادیۀ خدایی؛ پذیرفتیم و ما را امان دادی که روزانه پنج نماز بگزاریم، زکات دهیم، یک ماه روزه بداریم و حج گزاریم، پذیرفتیم. سپس خشنود نشدی تا آنکه دست پسرعمویت را بالا بردی و او را بر ما برتری دادی و گفتی: هرکه من مولای اویم، پس علی مولای اوست. آیا این از سوی توست یا پروردگار؟» پیامبر با آزردگی به او پاسخ داد: «سوگند به او که خدایی جز

او نیست، این از سوی خداست» .

سپس آن فرومایه، با خشم از نزد پیامبر بازگشت و درحالی‌که بر امام حسادت می‌کرد، گفت: بار خدایا! اگر آنچه محمد می‌گوید، راست است، از آسمان بر ما بارانی از سنگ فرو فرست یا به عذابی دردناک، گرفتارمان ساز» .

حارث درحالی‌که از خشم برافروخته بود، در راه خود می‌رفت که پروردگار به دست فرشتگانش، سنگی بدو زد که بر فرق سرش خورد و پیکر بی‌جانش بر زمین افتاد و خداوند این آیه را بر پیامبرش نازل کرد: ( سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ) ؛ «تقاضا کننده‌ای تقاضای عذابی کرد که انجام می‌گیرد» . (معارج: ١)(1)