برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 27

إِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُویً) ؛ «کفش‌هایت را بیرون آر که تو در سرزمین مقدس طوی هستی» . (طه: ١٢)

سلطان چون این آیه را دید، فوری پیاده شد و امر کرد آن ناصبی را گردن زدند. آن‌گاه این شعر را خواند:

تَزاحَمَ تِیجانُ المُلوکِ بِبابِهِ

وَ یکثُرُ عِندَ الاستلام اِزدِحامُها

اذا ما رَأتهِ مِن بغیدٍ تَرَجَّلَت

و اِن هِیَ لَم تَفعَل تَرَجَّلَ هامُها(1)

تاج پادشاهان در آستان او جمع شده است. هنگام دست زدن و بوسیدن ضریحش، ازدحام شده است. وقتی از دور، حرم او را مشاهده کنید، از مرکب به زیر می‌آیید. در غیر این صورت، رییس آنان پیاده می‌شود.

استجابت نفرین

«علی بن مسهر» روایت کرده که علی (ع) بالای منبر فرمود: «منم بنده خدا و برادر رسول خدا و از پیغمبر رحمت ارث برده‌ام و بانوی زنان اهل بهشت را به همسری گرفته‌ام. منم سید اوصیا و آخرین وصی پیمبران. کسی آنچه را که گفتم، ادعا نکند جز اینکه خداوند او را به درد بدی دچار سازد. مردی از قبیله «عبس» که در میان مردم نشسته بود، گفت: «کیست که نتواند بگوید این را: منم، بنده خدا و برادر رسول‌خدا. . . ؟» پس کاملاً از جای خود برنخاسته بود که دیوانه شد. (و حالت صرع به او دست داد) . پس پایش را کشیدند و از مسجد بیرون بردند. ما از فامیل او پرسیدیم: «آیا