برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 61

مخلوقات، فرمانبران اهل بیت علیهم السلام

در کتاب «مناقب» نوشته شده است: «زراریۀ بن اعین گوید که از مولایم امام صادق (ع) شنیدم که از پدران گرامش نقل می‌فرمود: روزی امام حسین (ع) به عیادت بیماری رفت که در تب شدیدی می‌سوخت. وقتی آن حضرت وارد خانیۀ بیمار شد، تب او قطع گردید. بیمار به امام حسین (ع) عرض کرد: «به راستی، به حقانیت آن مقامی که به شما عطا شده راضی شدم. تب از شما فرار می‌کند؟ امام حسین (ع) فرمود: والله ما خلق الله شیئاً إلاّ وقد أمره بالطاعة لنا. به خدا سوگند هیچ چیزی را نیافریده، جز آنکه به او دستور داده تا در فرمان ما [اهل بیت علیهم السلام] باشد. آن‌گاه می‌گوید: ما صدایی را شنیدیم، ولی شخصی را نمی‌دیدیم که می‌گفت: لبّیک. و امام حسین (ع) فرمود: ألیس أمیرالمؤمنین (ع) أمرک أن لاتقربی إلاّ عدوّاً أو مذنباً لکی تکونی کفارةً لذنوبه، فما بال هذا؟(1)مگر امیرمؤمنان علی (ع) به تو دستور نداده که نزدیک نشوی جز به دشمن و شخص گنهکار تا کفّارة گناهان او باشی؟ گناه این شخص چیست؟

چکیده‌ای از ابر رحمت امام حسین (ع)

شیخ طوسی رحمه الله در کتاب «تهذیب الأحکام» می‌نویسد: «ایّوب بن اعین گوید که امام صادق (ع) فرمود: زنی در بیت‌الله الحرام مشغول طواف کعبه