برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 66

عاقبت بی‌حرمتی و جسارت

ملعونی گفت: «ای حسین! پسر فاطمه! تو را با پیغمبر چه نسبت و قرابتی است که دیگران ندارند و چه حرمتی داری که دیگران ندارند؟ !» (به روایت صدوق قدس سره، در کتاب «مجالس» این ملعون همان محمّد بن‌اشعث بود) . آن بزرگوار آیه‌ای از قرآن خواند که دلیل قرابتش به پیغمبر (ص) بود. پس بر او این‌گونه نفرین کرد: «خداوندا! بنما در همین روز به این ملعون، خواری را و بعد از این روز عزت مده» . او برای قضای حاجت رفت؛ عقربی بر اسافل اعضایش زد و در پلیدی خود دست و پا می‌زد، درحالی‌که عریان بود و همچنان فریاد می‌زد تا به جهنم واصل شد.(1)

اثر خون امام حسین (ع)

«سِبط بن جوزی» در کتاب «تذکرة الخواص» نقل کرده است که «هِلال بن ذَکْوان» گفت: «دو ماه یا سه ماه پس از شهادت امام حسین (ع) از نماز صبح تا غروب آفتاب، دیوارها آغشته به خون بود» . همچنین گفت: «ما به سفری رفته بودیم و بارانی به ما نازل شد که اثرش مانند خون در لباس‌های ما باقی ماند» .(2)

جوشش خون

«جعفر بن سلیمان» گفته است: «خاله‌ام، «امّ‌سَلَمه» برایم نقل کرد