برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 77

کوفه به من می‌گویند: اگر علی بن حسین چنان‌که تو می‌گویی، امام بر حق می‌بود، این برص صورت تو را از بین می‌برد» . امام به او نزدیک شد. سپس از خدا برایش چیزی درخواست کرد که او نفهمید. به برکت دعای آن حضرت، خداوند بیماری برص را از چهره او برطرف ساخت.(1)

امام سجاد (ع) و زهری

«ابونعیم» از «سالم بن فرّوخ» ، از «ابن شهاب زُهْری» نقل کرده است که او گفت: «روزی که می‌خواستند علی بن حسین را [به دستور عبدالملک بن مروان] از مدینه به شام ببرند، خدمت حضرت بودم. غل و زنجیر بر پای ایشان سنگینی می‌کرد و آن بزرگوار تحت محافظت شدید بود. از نگهبانان خواستم با امام بزرگوار، احوال‌پرسی و خداحافظی کنم. آنان اجازه دادند. بر حضرت وارد شدم. ایشان در خیمه‌ای بودند و غل و زنجیر بر دست و پایشان بود. چشمم که بر ایشان افتاد، اشکم جاری شد و عرض کردم: ای کاش من به جای شما بودم [و این غل و زنجیر بر گردن من بود] و شما آزاد می‌بودید. فرمود: ای زهری! گمان می‌بری چنین حالی بر من دشوار است و من ناتوان از چاره کردن این مشکل هستم؟ اگر بخواهم این کُنده و زنجیر به دست و پایم نباشد، نیست. به تو و امثال تو نرسیده است تا مرا از عذاب خدا بترسانی. سپس دست و پای مبارک را از بند رها فرمود»(2)