برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 79

سزای ریشخندکنندگان امام سجاد (ع)

امام زین العابدین (ع) در مجلسی می‌فرمود: «مرگ ناگهانی برای مؤمنان تخفیف [عذاب] و برای کافر، اندوه است. مؤمن، غسل‌دهنده و بر دوش گیرنده خود را می‌شناسد. اگر برای او خیری نباشد، آنها را سوگند می‌دهد که او را دیرتر ببرند» . در این هنگام، «ضَمْرَة بن سَمُرَه» [منافق] که آنجا بود، گفت: «من که از روی تخت غسل پایین می‌پرم» . این حرف را گفت و خندید. دیگران نیز خندیدند. امام دعا کرد: «خدایا ضمرة در برابر سخن فرزند پیامبرت خندید و دیگران را خنداند. پس او را به بدبختی بکشان» . امام پس از این سخن برخاست و رفت. مدتی نگذشت که غلام ضمرة آمد و گفت: «ضمرة ناگهانی مُرد و از او شنیدم که وقت مرگ می‌گفت: وای بر ضمرة بن سمره! آنها که به من نزدیک بودند، از من دور شدند. به دوزخ افتادم و مسکن و مأوایم در آنجا قرار گرفت» . امام فرمود: «الله اکبر! این است سزای کسی که به کلام فرزند رسول‌خدا (ص) بخندد و دیگران را نیز بخنداند»(1)

خبر دادن از نامه عبدالملک

از «عبدالله زاهد» نقل شده است که وقتی «عبدالملک بن مروان» خلافت را بر عهده گرفت، نامه‌ای بدین مضمون به «حجاج بن یوسف» نوشت: «بسم الله الرحمن الرحیم. از امیرالمؤمنین، عبدالملک بن مروان به حجاج بن یوسف. اما بعد، از ریختن خون فرزندان عبدالمطلب