برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 98

ضمانت بهشت

«علی بن حمزه» می‌گوید: «جوانی از کارمندان حکومت اموی با من دوست بود. او از من خواهش کرد از امام صادق (ع) اجازه بگیرم که به خدمت امام شرف‌یاب شود. اجازه گرفتم و جوان به خدمت امام آمد. نشست و گفت: فدایت شوم، من از کارمندان بنی‌امیه بودم و اموال فراوانی از این راه به دست آورده‌ام! امام کلامی فرمود که خلاصه‌اش این است: اگر بنی‌امیه کسانی چون شما را نداشتند، نمی‌توانستند حقّ ما را از بین ببرند و اگر مردم به آنها کمک نمی‌کردند و آنها را تنها می‌گذاشتند، چیزی جز آنچه در دستشان بود، نمی‌یافتند. جوان گفت: فدایت گردم! آیا برای من راه نجاتی هست؟ فرمود: اگر بگویم، انجام می‌دهی؟ گفت آری. فرمود: اموالی که از این راه به دست آوردی، به صاحبانش برگردان و آنچه صاحبش را نمی‌شناسی، صدقه بده. اگر این کار را بکنی، من بهشت را برای تو ضمانت می‌کنم. جوان سر به زیر افکند و پس از مدتی سر برداشت و گفت: فدایت شوم، این کار را خواهم کرد. جوان با ما به کوفه آمد و آنچه داشت، حتی لباس‌هایش را یا به صاحبانش برگرداند یا صدقه داد و چنان تهی‌دست شد که ما برایش لباس خریدیم و برای معیشتش به او کمک کردیم. چند ماهی نگذشت که بیمار شد و ما به عیادت او می‌رفتیم. روزی به دیدنش رفتم، در حال احتضار بود. چشمانش را گشود و گفت: به خدا سوگند، امام صادق (ع) به وعده خود وفا کرد. این جمله را گفت و از دنیا رفت. او را به خاک سپردیم. مدتی بعد به خدمت امام شرف‌یاب شدم. امام