برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم‌السلام صفحه 99

تا مرا دید، فرمود: به خدا سوگند، به وعده‌ای که به آن جوان داده بودیم، وفا کردیم! عرض کردم فدایت شوم، راست می‌گویید. به خدا سوگند، خود او نیز هنگام مرگ همین سخن را به من گفت»(1)

دعای امام صادق (ع)

«ابوبکر بن دُرَیْد» از «زرام ابوقیس» نقل می‌کند: «منصور مرا به سوی جعفر بن محمد بن علی بن حسین فرستاد تا حضرت را نزدش ببرم. در میان راه که حضرت را نزد منصور می‌بردم که در «حیره» بود، چون به بلندی نجف رسیدیم، جعفر بن محمد از مرکب پیاده شد. وضو ساخت و دو رکعت نماز گزارد. سپس دست به دعا برداشت. به او نزدیک شدم و شنیدم که می‌گفت: بار خدایا! از تو کمک و فتح می‌خواهم و از تو نجات می‌طلبم و به پیامبر و بنده‌ات، محمد متوسّل می‌شوم. بار خدایا! حزن و اندوه او را بر من آسان گردان و سختی‌ها را بر من هموار ساز و از خیر و نیکی بیش از آنچه امید دارم، به من بده و شر و بدی را بیش از مقداری که می‌ترسم، از من دور گردان. سپس حضرت سوار مرکب شد و به راه افتاد. چون به بارگاه منصور رسید و او از حضور حضرت باخبر شد، درها را باز کرد. سپس منصور برای احترام به حضرت بلند شد و دست حضرت را گرفت و کنار خود نشاند. سپس از حال امام صادق (ع) پرسید»(2)